Μαρία Βουτσινά, όπως την γνώρισα

Η διαιτολόγος των "επωνύμων", το τελευταίο "αντίο"

και η μοιραία νύχτα που της άλλαξε τη ζωή

 

 

Η ΜΑΡΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑ...

 

«Η διαιτολόγος των επωνύμων»... Σε εκείνη δεν άρεσε αυτός ο τίτλος. Ο κόσμος όμως την είχε μάθει έτσι από τα πρώτα κι όλας βήματα της καριέρας της. Λίγο καιρό αργότερα της απέδωσαν τον τίτλο: η Coco Chanel της διατροφής αφού όλο το εγχώριο σταρ σύστεμ την εμπιστευόταν όταν ήθελε να χάσει κιλά.

 Στη Μαρία δεν πήγαιναν όμως μόνο γιατί γνώριζαν τα καλά αποτελέσματα της δουλειάς της, αλλά και γιατί ο χαρακτήρας, το γέλιο και το κουράγιο που χάριζε στους «πελάτες» της την έκαναν πάντα να ξεχωρίζει....

Η Μαρία όμως έφυγε...

Προς Θεού τα παρακάτω λόγια, δεν επιρρίπτουν ευθύνες σε κανέναν το τονίζω. Είναι όμως η αλήθεια, από τη Μαρία που γνώρισα. Την θεότρελη, γεμάτη όρεξη για ζωή και δουλειά Μαρία. Χωρίς τη δουλειά η ζωή της ήταν μισή...

Από εκείνο το βράδυ που γνωστός δημοσιογράφος – παρουσιαστής «κατάφερε» να αποκαλύψει στην εκπομπή του ότι η Μαρία Βουτσινά δεν είχε πτυχίο τα πάντα άλλαξαν... Η ίδια με περίσσια δύναμη το παραδέχτηκε... Το παραδέχτηκε και λίγο καιρό αργότερα το πήρε το πτυχίο της. Η αλήθεια όμως δεν αποκαταστάθηκε ποτέ, όσο και αν η ίδια προσπάθησε μέσα από κάποιες συνεντεύξεις που έδωσε μετά...

Από εκείνο το βράδυ άρχισε ένας έντονος αγώνας για να μπορέσει να κερδίσει ξανά όσα έχασε μέσα σε μια νύχτα... Πάλεψε και δεν το έβαλε κάτω. «Η δουλειά ήταν πάντα η ζωή μου», μου έλεγε. Για την δουλειά της θυσίασε ώρες από το μεγάλωμα της μονάκριβης κόρη της. Για την δουλειά της θυσίασε στιγμές από την προσωπική της ζωή. Για την δουλειά της θυσίασε την Ελλάδα που τόσο αγάπησε. Έφυγε για Παρίσι, για Κύπρο... Μετά από εκείνο το «μαγικό βιβλιαράκι» που διάβασε με τόση αφοσίωση, πήρε και πάλι τα πάνω της. Ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Άνοιξε το νέο της γραφείο κάπου όπου δεν την γνώριζαν. Όπου δεν είχε το «στίγμα» που της αποδόθηκε εκείνο το μοιραίο βράδυ... Όλοι κάνουμε λάθη. Εντάξει το παραδέχτηκε. Η Μαρία όμως το πλήρωσε πολύ ακριβά...

«Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθο βαλέτω»

Έβγαλε το πτυχίο της και με περηφάνια το έλεγε‼! Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να το έχει από την αρχή, είχαν έρθει όμως έτσι τα πράγματα που απλά το είχε αφήσει για λίγο στην άκρη... Τη νύχτα εκείνη ξύπνησε... Κάπως απότομα και άκομψα, έλεγε, όμως ξύπνησε...

Τέσσερα χρόνια μετά η Μαρία είχε καταφέρει και πάλι να νοιώσει δόσεις ευτυχίας. Ο πόνος για τα όσα είχαν χαθεί δεν έφευγε ποτέ από μέσα της... Στην Κύπρο όμως όλοι την αγαπούσαν. Την ήξεραν και την εμπιστευόντουσαν...

Ταξίδευε συχνά προκειμένου να βρίσκεται και λίγο στην Ελλάδα που τόσο αγαπούσε... Η χαρά της δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ. Ένα χρόνο μετά την «ευτυχία», ήρθε ο καρκίνος...

Κουράγιο θα περάσει και αυτό, της είπα. Και πράγματι πέρασε... Ο πόνος της πέρασε... 13 μήνες κράτησε ο καινούριος της Γολγοθάς... Και ύστερα στις 29 Μαΐου η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Η Μαρία έσβησε, αφήνοντας πίσω της τους ανθρώπους που την αγάπησαν... Ανάμεσά τους η μητέρα και η κόρη της... Οι δύο άνθρωποι στη ζωή της που η Μαρία λάτρεψε, ακόμα και αν οι ανυπόφορες ώρες εργασίας ίσως δεν της επέτρεψαν να τους το δείξει... όσο εκείνη ήθελε... Τους λατρεύω, μου έλεγε και ήξερε ότι για αυτούς, δεν είχαν σημασία τα πτυχία...

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλλει στον Άγιο Αντώνιο και η κηδεία της έγινε στο δεύτερο νεκροταφείο Αθηνών στις τρεις το μεσημέρι. Δεκάδες άνθρωποι πήγαν να της πουν το τελευταίο αντίο με δάκρυα στα μάτια... Η εκκλησία ήταν γεμάτη. Άνθρωποι απλοί, άνθρωποι της καθημερινότητάς της, ακόμα και πελάτες της. Όχι όμως οι περιβόητοι celebrities που ήξεραν να βρίσκονται δίπλα της, όταν εκείνη ήταν στις δόξες της... Κάποια κανάλια έδωσαν το παρόν τους αλλά όταν είδαν ότι δεν υπήρχαν «διάσημοι» να την κλάψουν, έφυγαν χωρίς να τραβήξουν ούτε ένα πλάνο... Εγώ απλά θα σας θυμίσω τις συνεντεύξεις που σας παραχωρούσε μετά την μοιραία εκείνη νύχτα και πολλές φορές πριν από αυτήν... Όταν την είχατε ανάγκη να γεμίσετε τον τηλεοπτικό σας χρόνο η Μαρία δεν είπε ποτέ όχι... Το ξέρω προσωπικά! Δεν πειράζει, καλή καρδιά θα έλεγε και εκείνη...

Αντί για στεφάνια η Μαρία δώρισε τα χρήματα στα Παιδικά χωριά SOS. Μέχρι την τελευταία της στιγμή έδειξε το ποια είναι πραγματικά. Πονόψυχη, ευαίσθητη, απλή...

Βουβός ο πόνος για όσους της είπαν το τελευταίο αντίο, όχι όμως και για την μητέρα της. Πώς να μην φωνάζει «σήκω» στο παιδί της, που έφυγε τόσο νωρίς;

Η Μαρία ήταν αγωνίστρια... Μπορεί να μην τα έκανε όλα σωστά, αλλά τελικά ποιος είναι τέλειος;;; Συγγνώμη που δεν ήρθα να σε δω την ημέρα που μου είπες ότι ο καρκίνος σε θερίζει.. Οι πολλές υποχρεώσεις μας έχουν αποξενώσει... Ήρθα όμως σήμερα... Απλά λυπάμαι που είδα τα πανέμορφα μάτια σου κλειστά...

Καλό ταξίδι Μαρία...

Καληνύχτα μη φοβάσαι ... δεν σε ξέχασε κανείς...

iefimerida.gr