7/11/09

Όταν το γυμνό φέρνει χρήμα




Στις μέρες μας κάθε μοντέλο που σέβεται τον εαυτό του, νιώθει την ανάγκη να μας δείξει τον πισινό του. Τον βλέπουμε ολοτσίτσιδο κρεμασμένο απ’ τα μανταλάκια των περιπτέρων μαζί με όλη την υπόλοιπη πραμάτεια.

Δεν νιώθουν λένε την ανάγκη ν’ απολογηθούν γι’ αυτή τους την επιλογή και υποστηρίζουν ευθαρσώς ότι μετά από κάθε τους γυμνή φωτογράφηση ανεβαίνει το κασέ τους. Και εδώ που τα λέμε δεν έχουν άδικο. Ακούγοντας αυτά τα επιχειρήματα αισθάνομαι λίγο σαν την τρελή του χωριού. Θα φανώ υπερβολική αν πω ότι όλα αυτά μου θυμίζουν σχέσεις πόρνης με πελάτη; Κάτι σαν τις Ολλανδικές βιτρίνες αγοραίου έρωτα στην Red Light, όπου ο επίδοξος επιβήτορας επιθεωρεί και επιλέγει στο "κρεοπωλείο" του σεξ το μπούτι ή το μπούστο που προτιμά διαλέγοντάς τον απ’ τον πάγκο.

Ως υπερασπιστική γραμμή της αγοραίας τους κουλτούρας, οι νεαρές καλλονές ισχυρίζονται ότι το γυμνό στο οποίο πρωταγωνιστούν για εκείνες είναι τέχνη. Τέχνη αλλά για ποιόν;

Για τον φωτογράφο σίγουρα. Σμιλεύει το σώμα κάτω απ’ το φως, αναδεικνύει μέσα από τις δικές του οπτικές γωνίες και προβάλει το ιδεατό γυμνό κορμί, ερμηνεύοντάς το κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το μοντέλο που έχει μπροστά του.

Για τον θεατή όμως; Ποιος κοιτάζει αυτές τις φωτογραφίες για να κριτικάρει την εικαστική προσέγγιση του καλλιτέχνη; Νομίζω πως απλώς τον κατατρώει η περιέργεια για τον κώλο της κάθε μιας μοντέλας και δεν θα με εξέπληττε αν το έβρισκα στο ταβάνι κάποιου καταπιεσμένου και κάθιδρου αυνάνα.

Μήπως είναι τέχνη για την ίδια; Αν επικαλεστώ το κίνητρο που την οδήγησε σ’ αυτήν την επιλογή διαφήμισης του εαυτού της, στην ανύψωση δηλαδή του κασέ της και συνεπώς στην διεύρυνση του πελατολογίου της, δεν θα υποδυθώ την ανόητη. Συνεπάγεται ότι δεν θα υποκριθώ πως το πιστεύω.

Δεν νιώθω ακόμα τόσο ανήθικη, ώστε να μιλήσω για την ηθική πλευρά του θέματος. Αυτό που διαπιστώνω όμως είναι ότι ανατέλλει ένας καινούργιος αιώνας. Ο αιώνας του γυμνού.

Με τρομάζει κάτι ακόμη. Όλες αυτές οι τσίτσιδες που παρελαύνουν πανικόβλητες μπροστά στα μάτια μου, μου φαίνονται ολοκληρωτικά ντυμένες. Κουκουλωμένες με τον μανδύα της "τέχνης" τους δεν μου αφήνουν περιθώρια ν’ αναζητήσω την γοητεία τους, σερβίροντάς μου κατάμουτρα το προφανές.

Πώς να μπω στον κόπο να ταυτιστώ μαζί τους; Ακόμη και να το θελα – ευτυχώς δεν είμαι τόσο ανόητη – δεν θα το κατάφερνα. Ούτε και οι ίδιες δεν μπορούν άλλωστε να φτάσουν την εικόνα τους. Ανταγωνίζονται τους εαυτούς τους κρύβοντας τις κρεατοελιές τους, τις ραγάδες τους και τους μαύρους κύκλους στα μάτια.

Όμως σβήνοντας τα φώτα όλες κοιμόμαστε παρέα με την κυτταρίτιδά μας. Αυτό το απαλό ροζ στρώμα της ευδαιμονίας μας που προδίδει την εύθραυστη και ακόλαστη επιθυμία μας για απόλαυση.

Η αληθινή τέχνη προβάλει το κορμί στην αδυναμία του στην καθημερνότητα του. Εξυψώνει την ευάλωτη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, τις φαντασιώσεις και την αποενοχοποιεί. Γι’ αυτό η ακριβή τέχνη ποζάρει στα μουσεία ή συναντάται τυχαία στην κεντρική λεωφόρο όταν ένα φευγαλέο αεράκι σηκώσει ανάλαφρα το λεπτό ύφασμα μιας γυναικείας φούστας και φανούν οι ζαρτιέρες της.

Η αληθινή τέχνη συλλαμβάνει το λεπτό. Αιχμαλωτίζει την έκφραση ενός βλέμματος ή την αμηχανία μιας κίνησης και την εξακοντίζει στο χρόνο.

Γι’ αυτό ας πάψουν πια να μας παραμυθιάζουν ότι ξεβρακώνονται για την τέχνη. Ας παραδεχτούν ότι κάνουν μια αρπαχτή στην όμορφη καριέρα τους