Αιµίλιος Μεταξόπουλος: O µποέµ πρύτανης, µε την ταραχώδη ζωή

 

...Έτσι θέλω να σε θυμάμαι....

 

Το σπίτι του στο Κουκάκι ήταν πάντα ανοιχτό στις παρέες. Συχνά µαζεύονταν εκεί φοιτητές και απόφοιτοι του Παντείου, µεταπτυχιακοί, φίλοι και, πάντα, ωραίες γυναίκες...

Οι συζητήσεις συνήθως ήταν ζωηρές. Από τον Χοµπς και τον Λεβιάθανή από τον Τόµας Κουν και την επιστηµολογία, η κουβέντα µπορούσε εύκολα να έρθει στον Χάιντεγκερ, την αποδόµηση, την παγκοσµιοποίηση κι από εκεί, ακόµα πιο εύκολα, να εξελιχθεί σε καβγά για τα τρέχοντα: τον ρόλο της Εκκλησίας, τις αγκυλώσεις της ελληνικής Αριστεράς, τον εθνικισµό… Οι επισκέπτες είχαν άποψη καιτρόπους να την υπερασπίζονται, ο οικοδεσπότης ήταν ζωηρός και του άρεσαν οι ιδεολογικοί καβγάδες. Ιδέες, πολιτική, καλό κρασί είναι το τρίπτυχο που θα µπορούσε να ορίζει ένα είδος µποέµικης ζωής. 

Κι ο Αιµίλιος Μεταξόπουλος, αυτός ήταν ο οικοδεσπότης, ήταν µποέµ – ήθελε να είναι µέσα σ’ όλα και να περνά καλά. Στοµεταξύ, όµως, ήταν κι ένας από τους γρήγορα ανερχόµενους πανεπιστηµιακούς. Παρεµβατικός, µοντέρνος, κάποιες περιόδους διεκδίκησε και τον µεταµοντερνισµό. Φιλελεύθερος κι αριστερός ταυτόχρονα. Ο Αιµίλιος Μεταξόπουλος ήταν γιος ενός σπουδαίου δικηγόρου της Αθήνας. Η οικονοµική άνεση της οικογένειας τον προίκισε µε καλές σπουδές.  

Είχε γεννηθεί το 1955 και σπούδασε πολιτικές επιστήµες, φιλοσοφία και φιλοσοφία των επιστηµών στη Φλωρεντία και, στη συνέχεια,στο Παρίσι, στο Πανεπιστήµιο της Σορβόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άρχισε αµέσως πανεπιστηµιακή καριέρα. ∆ίδαξεστο Πανεπιστήµιο Πειραιώς αλλά σύντοµαβρέθηκε στοΠάντειο, όπου είχε εντυπωσιακή ανέλιξη: διετέλεσεδύο φορές αντιπρύτανης και έγινε πρύτανης το 1995, στα 40 του.

Ο... γεφυροποιός 

Στο µεταξύ, δηµοσίευε συνεχώς. Τα επιστηµονικά βιβλία του ήταν, συνήθως, ογκώδη, µε τίτλους δυσπρόσιτους, όχι µόνο στο πλατύ κοινό. Σύµβαση και αλήθεια: περιπέτειες της σύγχρονης επιστηµολογίας (1988), Λεβιάθαν: Η ύλη, µορφή και εξουσία µιας εκκλησιαστικής και λαϊκής πολιτικής κοινότητας (1989),Πολιτικός σκεπτικισµός:ο µύθος του θεµελίου (1991), Αυτοσυντήρηση, πόλεµος, πολιτική. Οψεις τουµετανεωτερικού κόσµου υπό το φως της θεωρίας της κοσµοκατασκευής (2005).

 Στα πιο επικαιρικά του κείµενα,προσπαθούσε να συνδέσει τα ασύνδετα,όχι πάντα µε επιτυχία: από τον µεταµοντέρνο Μποντριγιάρώς τον Παναγιώτη Κονδύλη υπάρχουν νοηµατικά χάσµατα που δύσκολα γεφυρώνονται. Οµοια χάσµατα χωρίζουν τη Μαντόνα από τον µακαρίτη πια αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ή τον πορτιέρη του κλαµπ µε τον τραπεζίτη.
 

 

Παρασυρόταν από τον οίστρο του 

Αλλά ο Αιµίλιος Μεταξόπουλος παρασυρόταν συχνά από τον οίστρο του. Κι όταν έγραφε κι όταν µιλούσε, οι άσπονδοι φίλοιτου έλεγαν ότι υπέπιπτε στο αµάρτηµα του ναρκισσισµού. Αλλά όταν επέκρινε, π. χ., τα «χαρίεντα και γλυκανάλατα µαυσωλεία ιδεών και αισθηµάτων», γινόταν ακόµα πιο αγαπητός από τους φοιτητές του και απόκοµµάτι της «διανόησης - του - περίπου» που τον περιστοίχιζε. Κι έτσι, άρχισε να γίνεται απρόσεκτος.

 Η ουσία είναι ότι στο Πάντειο πολλά συµβάντα έπληξαν το κύρος της σχολής. Μερικά από αυτά είχαν να κάνουν µε βίαια επεισόδια – καταστροφές υλικοτεχνικών υποδοµών από οµάδες που αυτοαποκαλούνταν αναρχικές µέχρι τον ξυλοδαρµότού επίσης µακαρίτη σήµερα Ονούφριου Φαρµακίδη, ο οποίος ως πρύτανης επιχείρησε να διερευνήσει οικονοµικά σκάνδαλα. Από όσα τροµερά είχαν καταγγελθεί, πάντως, το σοβαρότερο, που έφτασε στη ∆ικαιοσύνη ήταν το σκάνδαλο κατάχρησης 2,7 δισ. δραχµών (γύρω στα 8 εκατοµµύρια ευρώ). Κάποια από τα χρήµατα αυτά έγιναν πολυτελή είδη υγιεινής, κάποια άλλα οικοδοµικά υλικά, µέρος του ποσού ξοδεύτηκε για την αγορά µιας κόκκινης Φεράρι.

 Ο Αιµίλιος Μεταξόπουλος βρέθηκε ανάµεσα σε εκείνους πουπαραπέµφθηκαν και σε αυτούς που πρωτοδικώς καταδικάστηκαν. Ξαφνικά, από τη µια στιγµή στην άλλη, η αίγλη του καθηγητή εξανεµίστηκε.

 

 Οι αρχικές ταπεινώσεις της δικαστικής διαδικασίας (η απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα, η επιδίκασή εναντίον του µιας υπέρογκης εγγύησης 400.000 ευρώ για να µην προφυλακισθεί) «έστρωσαν το χαλί» για την τελική φυλάκισή του, την αποφυλάκισήτου για ανήκεστη βλάβη της υγείας του (είχε κίρρωση του ήπατος), τον εγκλωβισµό του στα όρια της χώρας, αφού του είχε απαγορευθεί η έξοδος. Στο µεταξύ πέθανε κι ο πατέρας του, που του συµπαραστεκόταν.

 Στα Εξάρχεια 

Μια από τις τελευταίες δηµόσιες εµφανίσεις του Αιµίλιου Μεταξόπουλου ήταν τον Φεβρουάριο του 2010 στο ανήσυχο µπαρ «Dasein» των Εξαρχείων, όπου µίλησε σε µικρό ακροατήριο µε θέµα τον καταραµένο και έγκλειστο στη Βαστίλλη λιµπερτίνο µαρκήσιο Ντε Σαντ "Η Ηθική του Κακού και η Γαλλική Επανάσταση". Ενας ακροατής του εκείνη τη βραδιά τον θυµάται ρήτορα απ’ τα παλιά. Αλίµονο.

Είχαν µεσολαβήσει τόσο πολλά. Φίλοι του προτιµούν να τον θυµούνται το καλοκαίρι του 1996, πάντα περιστοιχιζόµενο από ωραία κορίτσια, να οργώνει τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, ακολουθώνταςτις παραστάσεις του Κέντρου Αρχαίου ∆ράµατος του Παντείου στις οποίες έπαιρναν µέρος φοιτητές και φοιτήτριές του, να αγορεύει όλος αυτοπεποίθηση στα µπαρ της Λήµνου και της Σαµοθράκης.

Εκείνες τις ένδοξες εποχές θα πρέπει να σκεφτόταν κι εκείνος, τον τελευταίο καιρό, καθηλωµένος όπως ήταν από την ασθένειά του στο νοσοκοµείο. Και δεν µπορεί, θα του πέρασε κάποια στιγµή απ’ το µυαλό ότι sic transit, gloria mundis...  

 

Η δικαστική περιπέτεια του Αιµ. Μεταξόπουλου

 Σεπτέµβριος 2005 Με απευθείας κλήση παραπέµπονται στο Τριµελές Εφετείο Κακουργηµάτων Αθηνών 18 κατηγορούµενοι – µεταξύ τους και ο Αιµ. Μεταξόπουλος – για την υπόθεση υπεξαίρεσης από το Πάντειο ύψους 2,7 δισ. δραχµών Νοέµβριος 2005 Εναρξη της δίκης Ιούνιος 2007 Επειτα από αποδεικτική διαδικασία 19 µηνών, πέφτει η αυλαία για την υπόθεση στο Πάντειο Μάρτιος 2008 Υστερα από δύο αρνήσεις η ∆ικαιοσύνη αναστέλλει, κατά πλειοψηφία, την εκτέλεση της ποινής του Αιµ. Μεταξόπουλου και αντικαθιστά την κράτησή του µε όρους 19 Νοεµβρίου 2010 προσδιορίζεται δίκη σε δεύτερο βαθµό. Η εκδίκασή της αναβάλλεται για τις 21/2/2011 και έπειτα από σχετικό αίτηµα της υπεράσπισης αίρεται για τον Αιµ. Μεταξόπουλο ο όρος της απαγόρευσης εξόδου του από τη χώρα 20 Νοεµβρίου 2010

 O Αιµ. Μεταξόπουλος απεβίωσε στο Ιπποκράτειο όπου νοσηλευόταν σε κρίσιµη κατάσταση :

«τώρά δηλάδη  είµαι ελεύθερος;» ρώτησε ο πρώην πρύτανης του Παντείου Αιµίλιος Μεταξόπουλος τον δικηγόρο του στην τελευταία συνάντηση που είχαν την περασµένη Παρασκευή στο νοσοκοµείο, αµέσως µετά την απόφαση του δικαστηρίου να άρει τον όρο της απαγόρευσης εξόδου του από τη χώρα για να ταξιδέψει στο Εσεν της Γερµανίας, προκειµένου να υποβληθεί σε προγραµµατισµένη µεταµόσχευση ήπατος.

Λίγες ώρες όµως αφότου ο 55χρονος πρώην πρύτανης πληροφορήθηκε την ευχάριστη είδηση, άφησε την τελευταία του πνοή στο Ιπποκράτειο Νοσοκοµείο, όπου νοσηλευόταν εδώ και καιρό.

 Ετσι, η απόφαση των δικαστών του Πενταµελούς Εφετείου Αθηνών για άρση της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα του Αιµ. Μεταξόπουλου έµεινε µόνο στα χαρτιά. Και η θέση του στο εδώλιο, µετά την αναβολή της δίκης για τις 21 Φεβρουαρίου 2011, θα είναι κενή.

 Αξίζει να σηµειωθεί ότι ο Αιµ. Μεταξόπουλος είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως σε συνολική ποινή κάθειρξης 25 ετών για συµµετοχή του στην υπόθεση κακοδιαχείρισης του Παντείου, ύψους περίπου 2,7 δισ. δραχµών.  

Μετά την καταδίκη του ο πρώην πρύτανης είχε οδηγηθεί στη φυλακή, παρά το γεγονός ότι από τότε αντιµετώπιζε σοβαρό πρόβληµα υγείας.

Μέχρι να βγει από τη φυλακή µε αναστολή εκτέλεσης της ποινής του χρειάστηκε να υποβάλει τρεις αιτήσεις. Οι δύο πρώτες απορρίφθηκαν και η τρίτη, παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση, έγινε δεκτή µε οριακή πλειοψηφία (3 έναντι 2) που αποφάσισε την αποφυλάκιση του κατηγορούµενου µε τους περιοριστικούς όρους της καταβολής εγγύησης 100.000 ευρώ, της υποχρεωτικής εµφάνισης στο αστυνοµικό τµήµα και της απαγόρευσης εξόδου του από τη χώρα.

 «Η ζωή του Αιµίλιου Μεταξόπουλου κρέµεται από µία κλωστή. Απευθύνω έκκληση στο ανθρώπινο πρόσωπο της ∆ικαιοσύνης να µην ταυτιστεί η στερητική ποινή µε στέρηση της ζωής του», είχε πει από τότε, απευθυνόµενη στα µέλη του δικαστηρίου, η καθηγήτρια Ψυχολογίας του Παντείου Φωτεινή Τσαλίκογλου.

Ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος (1955-2010) ήταν Έλληνας πολιτικός επιστήμονας και πανεπιστημιακός που διατέλεσε Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου...

tanea.gr

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Οκτωβρίου 1955, γόνος μεγάλης δικηγορικής οικογένειας. Tο 1973 αφού τελείωσε το γυμνάσιο πήγε στη Φλωρεντία, στη Σχολή Καλών Τεχνών, την οποία όμως και εγκατέλειψε σε σύντομο χρονικό διάστημα για να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, φιλοσοφία και επιστημολογία στο πανεπιστήμιο Facolta di Scienze Politiche "Cesare Alfieri". Συνέχισε τις σπουδές του στη Σορβόνη (Universite de Paris I - Pantheon) όπου και αρίστευσε. 

Το 1987, όταν ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον τομέα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στους φοιτητές για το διαλεκτικό του ύφος.

 Το διδακτικό του έργο συνδέθηκε κυρίως με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου διατέλεσε δύο φορές αντιπρύτανης (την πρώτη φορά σε ηλικία 35 ετών) και από το 1995 πρύτανης (τότε ο νεότερος πρύτανης στην Ευρώπη σε ηλικία 40 ετών). Την εκλογή του στη θέση αυτή είχαν στηρίξει από κοινού ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και Πολιτική Άνοιξη. Στις 15 Απριλίου 1995, όντας πρύτανης της Παντείου και ενώ η σχολή τελούσε υπό κατάληψη, δέχθηκε επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγή

Πέρα από την ακαδημαϊκή του καριέρα, ορίστηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Pαδιοτηλεόρασης, αλλά και γενικός γραμματέας του Iδρύματος Eλληνικού Πολιτισμού. Ήταν εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Θεωρία και Κοινωνία», ενώ συχνή ήταν η συνεισφορά του στην αρθρογραφία του ημερήσιου και περιοδικού τύπου. Δημοσίευσε τέσσερα βιβλία, επιστημονικές μονογραφίες και πολυάριθμα άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σε τέσσερις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά).  Ακόμη για 10 περίπου χρόνια είχε εκπομπή στο ραδιόφωνο με θέμα το βιβλίο.

Φανατικός εστέτ και λάτρης των ηδονών, εμπνεόταν από τον υλισμό του 18ου αιώνα, τον οποίο είχε μελετήσει σε βάθος, και φερόταν αναλόγως: το αλκοόλ ήταν ο σταθερός του σύντροφος, αντίθετα από τις γυναίκες που εναλλάσσονταν στο πλευρό του. Παράλληλα, τα έβαζε δημόσια με την κατεστημένη Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη.

Παντρεύτηκε δύο φορές ενώ από τον πρώτο του γάμο είχε αποκτήσει ένα γιο. Επίσης έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη για τα σκυλιά.

" [...] Ως ξεροκέφαλο απομεινάρι της κουλτούρας του ’68, ως προς τα «ήθη», αλλά και τον πολιτικό λενινισμό, ως ύψιστη τεχνική σύλληψη του Πολιτικού, έχω εγκολπωθεί και επιχειρώ να συνθέσω, στην καθέκαστη ροή του προσωπικού χρόνου, ως εμπράγματα βιωμένη κοσμοαντίληψη, τις «διδαχές» και το «φιλοσοφούν βλέμμα» τριών διακριτών πνευματικών και πολιτικών παραδόσεων, που σπάνια συμπορεύθηκαν, αλλά δεν είναι αναμεταξύ τους λογικά και πολιτικά ασύμβατες.

 Το πρώτο ρεύμα ιδεών, από τα τρία, είναι ο ελευθεριακός, εικονοκλαστικός και άθεος –με την αντιυπερβατική έννοια του αθεϊσμού– ριζοσπαστισμός των υλιστών του Διαφωτισμού, αλλά και ορισμένων κινημάτων του ’68, ιδιαίτερα όσων συνδέθηκαν με το μαζικό, εργατικό, αντικαπιταλιστικό κίνημα. Αφορά δε πρωτίστως προσανατολισμούς συνδεδεμένους με την κοινωνική συμπεριφορά, όπως η άρνηση του πουριτανικού καθωσπρεπισμού και των παραγωγιστικών συνδρόμων του, η κατάφαση στη νομιναλιστική απόλαυση του συγκυριακού και του εφήμερου (ακόμα και το libertinage), η περιφρόνηση για τη «σύνεση» και την «πραότητα» των φιλισταίων και των οπαδών της «μεσότητας», η ευμένεια προς τον υψιπετή ηδονισμό των επικούρειων, των αναγεννησιακών, ιδίως δε των «ελευθεροφρόνων», η αναγνώριση της οντολογικής σπουδαιότητας της ανεντόπιστης σεξουαλικότητας – σπουδαιότητα που διαγιγνώσκεται υπό τας γραμμάς τόσο στην εξαντικειμενίκευση των ηθικών προταγμάτων όσων, συντηρητικών, τη μεταχειρίζονται ως επικίνδυνο μπουρλοτιέρη και στέκουν ενώπιόν της περιδεείς, έμφοβοι και αιδήμονες, όσο και στις αυταπάτες όσων, δήθεν «απελευθερωμένων», της αποδίδουν, καταχρηστικά, «λυτρωτικές» ιδιότητες. Σε κάθε περίπτωση η πιο απωθητική και επικίνδυνη μορφή της παγκόσμιας Iστορίας δεν είναι, για μένα, ο Τζένγκις Χαν. Είναι ο Benjamin Franklin και οι επίγονοί του. Δεν είναι ο αλκοολικός ποιητής ή ζωγράφος, ο «απογειωμένος» επιστήμονας, ο σερέτης, η πόρνη, ο αμαθής ανθρωπάκος της γωνίας, ο τρελός, η θρησκόληπτη γιαγιά ή, έστω, ο κομάντο αυτοκτονίας. Είναι ο χρηματιστής – ως ιδιότητα, όχι ως κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο ξεχωριστά. 

Τα κύματα των μεταναστών που κατακλύζουν, νόμιμα ή παράνομα, τις δυτικές κοινωνίες αποτελούν μια υπόσχεση εκρηκτικής παραβατικότητας, μια ελπίδα μόλυνσης αυτού του απονεκρωμένου από την υγιεινολογία, την ιατρική, τον μαζικό απαλφαβητισμό, τον κερδώο Ερμή και το άγχος «ασφάλειας» σώματος των «ισχυρών». Βλέποντας τους περιφρονημένους λαθρεπιβάτες μιας πλαστής ευημερίας, τέκνα άλλων ηπείρων και πολιτισμών, να αυξάνονται και να πληθύνονται, αναπνέω καλύτερα και περπατάω ανετότερα, ακόμα και αργά τα βράδια, στους δρόμους της πόλης. Με την ευχή όλη τούτη η ζωντάνια να μην καταντήσει «πολυπολιτισμικότητα».

 To δεύτερο ρεύμα αποτελεί πάγια πυξίδα πολιτικού προσανατολισμού: Διαπιστώνω, με κάποια κατάπληξη, πως είναι αδύνατο να απεμπολήσω –δεν προσπαθώ άλλωστε– τις θεμελιακές κομουνιστικές πεποιθήσεις, ακόμα και αν διόλου δεν σχετίζονται με την έλευση μιας αταξικής μελλοντικής Αρκαδίας ή με οποιαδήποτε τελολογική ή επιστημονιστική εκδοχή του ιστορικού υλισμού – τον οποίο θεωρώ εξειδίκευση της κοινωνικής οντολογίας σε ένα ιστορικά προσδιορισμένο επίπεδο. Θα περιορισθώ εδώ να επαναλάβω την προτροπή για «ξεχέρσωμα», έστω και «κατά τόπους», της καπιταλιστικής διαστροφής. Που συνάπτει αποκλειστικά την ανθρωπολογική ενόρμηση κατίσχυσης, τη βούληση για δύναμη, τον αναπόδραστο και ατελεύτητο αγώνα για την ισχύ, δηλαδή το οντολογικό πρότερο μαζί με την αρχή της ηδονής, στην εμπορευματοποίηση κάθε στρώματος και υποστρώματος της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Αντιλαμβάνομαι τον κομουνισμό περισσότερο ως επιβεβαίωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας ή έστω ελέγχου των μέσων παραγωγής, σε κάποια ιστορικά εφικτή μορφή, παρά ως ολοκληρωμένο σχέδιο ανθρωπολογικής παλιγγενεσίας – δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν παράδεισοι σε τούτη τη ζωή και η άλλη ζωή δεν θα δωρηθεί ούτε στους χριστιανούς ούτε σε εμάς τους υπόλοιπους. Πιθανώς και ως κόσμο δίχως εμπορεύματα και αγορές, πλην αενάως ερίζοντα και, φευ, κατακρεουργούμενο. Καμία μορφή κοινωνικής οργάνωσης άλλωστε δεν θα εξαλείψει τις συγκρούσεις και τον πόλεμο ως αποφασιστική στιγμή του πολιτικού πράττειν, όσο τα υποκείμενά της είναι άνθρωποι και όχι γλάστρες θερμοκηπίου ή νοητικά γλυπτά της Hanna Arendt. Παραμένω λοιπόν ανερυθρίαστα, δίχως την παραμικρή αίσθηση ενοχής για ένα παρελθόν που ομολογουμένως δεν υπήρξε πάντα λαμπρό, όσο κομουνιστής ήμουν και πριν από την κατεδάφιση ενός θλιβερού φράγματος στο Βερολίνο. Ο τοίχος αυτός συμβόλιζε την ισχνή αυτοπεποίθηση καθεστώτων που ελάχιστη σχέση είχαν με το ελευθεριακό κομουνιστικό φρόνημα και, κυρίως, τον πολιτικό ρεαλισμό. Από την ώρα που γκρεμίσθηκε στήθηκε στη θέση του άλλος, αόρατος και απειλητικότερος.

Το τρίτο ρεύμα, που δεν έχει πια καθόλου «ρεύμα», μπορεί να ορισθεί, εντελώς γενικά, ως «σεβαστική προσήλωση» στον πλούτο της κλασικής κουλτούρας, αρχαίας και νεώτερης, αντάμα με την ιστορική κατανόηση και ίσως «λελογισμένη καχυποψία» –αλλά όχι, ελπίζω, προκατειλημμένη αποστροφή– για τα ενδιαφέροντα, ενίοτε, καλλιτεχνικά προϊόντα του μαζικοδημοκρατικού πολιτισμού. Δεν διστάζω να αποδεχθώ ότι πρόκειται για τυπική μορφή αισθητικού ελιτισμού, που πάνω απ’ όλα αρνείται να ταυτίσει το «καινούριο» με το «υπέρτερο», την καινοτομία με την απλή πρόκληση. Αλλά προτιμώ να διαβάζω Goethe ή Flaubert, αντί να αναγιγνώσκω μεταμοντέρνες πραγματείες περί του γράφειν τη γραφή. Μου είναι τελείως αδιάφορο αν ο συγγραφέας γράφει τη γραφή ή η γραφή γράφει τον συγγραφέα. Αρκεί όποιος γράφει να γράφει καλά και να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Καθένα από τα τρία ρεύματα σκέψης που ανέφερα, ως αγκυροβόλια στοχασμού, θεωρείται σήμερα, ιδωμένο ξεχωριστά, βαθύτατα αναχρονιστικό, σκανδαλωδώς passé, απαρχαιωμένο και τυφλό μπροστά στο μεγαλείο της προόδου και του εκσυγχρονισμού. Τα τρία μαζί, αν συνταιριασθούν, αποτελούν ό,τι πιο «ντεμοντέ» θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει κανείς. Το γεγονός αυτό, ακριβώς, με καθιστά εξαιρετικά υπερήφανο που εξακολουθώ να πλέω στην κοίτη τους και με πείθει απολύτως για τη δραματική επικαιρότητά τους. Στην Iστορία το πραγματικά επίκαιρο ποτέ δεν ήταν της μόδας. [...]"

Από το Επίμετρο του τελευταίου του βιβλίου "Αυτοσυντήρηση πόλεμος πολιτική" με τίτλο "Μηδενιστού εξομολόγηση", Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη. 2005.

 Η υπόθεση ξεκίνησε με μήνυση που κατέθεσε ο πρώην πρύτανης της Παντείου Ηλίας Σιδηρόπουλος, βασιζόμενος σε πόρισμα ορκωτού λογιστή, στο οποίο είχε διαπιστωθεί έλλειμμα στα ταμεία του Παντείου Πανεπιστημίου, ύψους τότε δύο δις δραχμών (7,9 εκατ. ευρώ). Το έλλειμμα αφορούσε την περίοδο 1992-1998 και κατηγορούμενος βρέθηκε τόσο ο Μεταξόπουλος, όσο και άλλα στελέχη του Πανεπιστημίου, διοικητικά και ακαδημαϊκά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις επιφανούς νομικού, η υπόθεση πήρε κακουργηματικό χαρακτήρα λόγω κινδύνου παραγραφής των αδικημάτων, ενώ θα έπρεπε, τουλάχιστον για τους πρυτάνεις, να περιορίζεται σε πλημμέλημα και στην απόδοση πολιτικών ευθυνών, ως δημοσίων λειτουργών που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Εξάλλου, σύμφωνα με την ίδια πηγή, το πρυτανικό συμβούλιο του Παντείου κατ’ ουσίαν επικύρωνε δαπάνες που είχαν εγκριθεί προηγουμένως από το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Στην πρώτη φάση της ανάκρισης ο Μεταξόπουλος χρειάστηκε να καταβάλλει εγγύηση 400.000 ευρώ ώστε να μην προφυλακιστεί. Ως μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη που ξεκίνησε το Νοέμβριο του 2005, κατέθεσαν, μεταξύ άλλων, οι (τότε βουλευτές) του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Πάγκαλος, Ανδρέας Λοβέρδος, όσο και του ΣΥΝ Φώτης Κουβέλης. Ο Μεταξόπουλος στην απολογία του υποστήριξε ότι τα οικονομικά του Πανεπιστημίου δεν ήταν μέρος των αρμοδιοτήτων του καθώς και ότι «ένας πρύτανης δεν μπορεί να ελέγχει τεφτέρια, δεν είναι λογιστής...». Από την πλευρά του ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι οι κατηγορούμενοι είχαν εκδώσει νόμιμα εντάλματα πληρωμής για πλαστά ή εικονικά τιμολόγια, πράξη που υποδείκνυε δόλο. Τελικά ο Μεταξόπουλος καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 25 χρόνια κάθειρξη «για υπεξαίρεση ύψους 1 δισ., 105 εκατομμυρίων δρχ., απάτη σε βάρος του Δημοσίου και ψευδή βεβαίωση» και φυλακίστηκε στις 6 Ιουνίου 2007, καθώς δεν του αναγνωρίστηκε το ανασταλτικό της έφεσης. Απορρίφθηκαν επίσης από τον εισαγγελέα οι λόγοι υγείας που προέβαλε, λέγοντας ότι «λόγοι συνείδησης δεν του επιτρέπουν να κάνει δεκτό το αίτημα για αναστολή», καθώς, όπως είπε, «εν προκειμένω ζημιώθηκε το ελληνικό Δημόσιο».

 

Συνολικά καταδικάστηκαν 10 από τους 18 κατηγορούμενους, ενώ η ποινή του Μεταξόπουλου ήταν η δεύτερη βαρύτερη, μετά την καταδίκη σε τρις ισόβια του προϊσταμένου λογιστηρίου Αναστάσιου Κουτσοδημητρόπουλου. Εν γένει οι ποινές κρίθηκαν πολύ σκληρές και αιφνιδίασαν, καθώς σπανίως επιβάλλονταν τόσο υψηλές ποινές για οικονομικά αδικήματα. Σύμφωνα πάντως με την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, ο Μεταξόπουλος υπήρξε θύμα των πολιτικών συγκυριών που επικρατούσαν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, σε μία προσπάθεια να κατευναστεί η οργή της κοινωνίας για θέματα διαφθοράς.

Θάνατος

Μετά τη φυλάκισή του άρχισε τις προσπάθειες για αθώωσή του σε δεύτερο βαθμό εκδίκασης. Πριν όμως γίνει η δευτεροβάθμια δίκη παρουσιάστηκε ανάγκη να προχωρήσει σε μεταμόσχευση ήπατος εξαιτίας της κίρρωσης από την οποία έπασχε. Λόγω μάλιστα της κακής κατάστασης της υγείας του αποφυλακίστηκε, με παράλληλη καταβολή εγγύησης 100.000 ευρώ, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και αφού είχαν απορριφθεί προηγουμένως άλλες δύο αιτήσεις αποφυλάκισης.

 Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι στις δύο από τις τρεις αιτήσεις του, συνέπεσε στην έδρα του δικαστηρίου να βρίσκεται η Πρόεδρος που τον είχε καταδικάσει. Ο όρος όμως,της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, καθιστούσε αδύνατη την μεταμόσχευση καθώς ο Μεταξόπουλος έπρεπε να μεταβεί στη Γερμανία για την εκτέλεσή της.

Τελικά το δικαστήριο αποφάσισε στις 19 Νοεμβρίου 2010 αφενός να άρει τον περιορισμό εξόδου και αφετέρου να αναβάλλει τη δίκη ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στην επέμβαση. Αυτό τελικά δεν έγινε ποτέ καθώς ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος πέθανε μια μέρα αργότερα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση λόγω της κίρρωσης, στις 20 Νοεμβρίου 2010 και σε ηλικία 55 ετών. Η κηδεία του τελέσθηκε πολιτική, όπως άλλωστε, ο ίδιος επιθυμούσε.

wikipedia.org