Τότε εσύ εκφράζεις τον θαυμασμό, σκύβοντας πιο κάτω το κεφάλι και κοιτάζοντας δαιμονικά αναστενάζεις "Ευχαριστώ!"...
Τόσες μορφές αυταρχικής θηλυκότητας συνάντησες στο ταξίδι σου, μα καμιά χαρούμενη.
Σε κοίταζαν όλες με βλοσυρά μάτια, ψιθυρίζοντάς σου το τραγουδάκι της υποταγής!
Όμως κάθε τι το βλοσυρό κρύβει αδυναμία, σκέφτηκες κάποια στιγμή.
Για κάποιο λόγο και σε κάτι αμύνεται.
Μήπως δεν αγαπά το κτήμα της?
Μήπως και εγώ δεν αγαπώ παρά μόνο τον εαυτό μου?
Πως γίνεται να μην κατάλαβα τόσο καιρό, ότι οποιοδήποτε προσωπείο δεν είναι παρά μία ασπίδα, που κρύβει τον εσωτερικό κόσμο αυτού που το φοράει?
Και επίσης αυτός που το φοράει, πως γίνεται να θέλει να εξουσιάζει τη στιγμή που κρύβεται πίσω από μια μάσκα?
Δεν λέω, ξέδωσες! Αλλά δεν το βίωσες!
Μόνο η Γυναίκα που θα σε κάνει να νιώσεις παιδάκι, είναι η Αφέντρα σου και μόνο σε Εκείνη αξίζει να υποταχτείς, γιατί μόνο τότε θα έχει η λαχτάρα σου για υποταγή, την κατάλληλη αλάνα να τρέξει.
Ειδικά όταν νοιώθεις ότι από αυτή την αλάνα δεν μπορείς να ξεφύγεις.
Όταν βλέπεις πόσο χαμογελαστά φτιάχνει την φυλακή σου, Εκείνη!
SM Art Lady
