Θα είναι λάθος
αυτά τα μυθιστορήματα (Οι πενήντα αποχρώσεις) να δαιμονοποιήσουν εκείνα τα
άτομα, τα οποία το ερωτικό τους στυλ περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα, από το
bondage, την κυριαρχία/υποταγή και το S/M.
από την Pamela
Stephenson Connolly*
Η τριλογία των
«Πενήντα Αποχρώσεων του Γκρέι» της E.L. James, έχει ήδη πουλήσει πάνω από 40
εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Έχοντας διαβάσει και τα τρία βιβλία,
αμφιβάλλω πάρα πολύ ότι είναι το σεξουαλικό του περιεχόμενο που έκανε τη
τριλογία διεθνές best seller. Το βρήκα βαρετό, επαναλαμβανόμενο και οδηγεί τις
γυναίκες να προσβλέπουν σε ανεπιθύμητους - και ειλικρινά ανέφικτους - στόχους,
όπως το να έρθουν σε ταυτόχρονο οργασμό, μαζί με τους ήρωες του βιβλίου κατά τη
διάρκεια των ερωτικών τους συνευρέσεων και οι οποίες λαμβάνουν χώρα στις
περισσότερες σελίδες του βιβλίου.
Aλλά, το πιο
ενοχλητικό είναι ότι, οι «Πενήντα αποχρώσεις» δαιμονοποιούν το BDSM - ο όρος
για το ερωτικό στυλ που περιλαμβάνει το bondage, την κυριαρχία/υποταγή και το
S/M - και εκείνων που το απολαμβάνουν. Ο αρσενικός πρωταγωνιστής της τριλογίας
φαινόμενο Christian Grey, παρουσιάζεται ως ένας σκληρόκαρδος, με κακοποιά
στοιχεία και ιδιοκτήτης ενός «dungeon», μπουντρούμι στα ελληνικά, γεμάτο
τρομακτικά ερωτικά όργανα και παιχνίδια. Ονομάζει αυτό το χώρο το δικό του
"playroom". Το χειρότερο από όλα είναι η ενοχοποίηση του ιδιαίτερου
ερωτικού στυλ που έχει αναπτύξει και εξαιτίας αυτού αποφαίνεται ότι είναι
ψυχολογικά "άρρωστος".
Ειλικρινά, με
τους όρους του BDSM, ο Grey είναι "ελαφροβαρύς" τύπος. Αποφεύγει
πολλά από τα καθιερωμένα ενδιαφέροντα, αν και είναι ειδικός στον «έλεγχο του
νού» (mind-fuck). Ακόμη και οι αρχάριοι του χώρου, όμως, θα γνωρίζουν ότι το να
κάνει κάποιος χρήση στο BDSM, σφιχτήρων καλωδίων είναι μια πολύ κακή ιδέα (κι
αυτό για την αποφυγή βλάβης των νεύρων και των ουλών, όπως και η χρήση μαλακού
και χοντρού σχοινιού είναι εξίσου απαγορευτική).
Η έλλειψη της
επάρκειας του Grey με την επιλογή της ερωτικής του «αρένας» είναι πιο εμφανής,
ακόμη και με το τρόπο με τον οποίο αδυνατεί πιθανώς να αξιολογήσει την αφέλεια
της νέας του υποτακτικής. Οι έμπειροι επαγγελματίες του BDSM έχουν πλήρη
επίγνωση του χάσματος που υπάρχει ανάμεσα στους «εμπειρογνώμονες» και σ’αυτούς
που δεν είναι, και θα είναι κάτι το εφιαλτικό, αν ένας αρχάριος με το BDSM,
κάνει χρήση προηγμένων τεχνικών, όπως με τη φωτιά, την ηλεκτρική ενέργεια και
διάφορα γυναικολογικά παιχνίδια.
Ο κίνδυνος να
συμβεί κάποιο ατύχημα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που θα θελήσει να πειραματιστεί με
παιχνίδια S/M, είναι εφικτός, καθώς φαίνεται η επίδραση των παθημάτων της
Αναστάζια από τον «καυτό, σέξι και δισεκατομμυριούχο» Christian Grey, ο οποίος
δεν κάνει βήμα χωρίς τα σεξουαλικά του βοηθήματα, ώθησαν πάρα πολλές γυναίκες
στα sex shops για την αγορά μαστιγίων, χειροπεδών και άλλων τινών.[1] Κάποιες
έρευνες μάλιστα στη Βρετανία αναφέρουν ότι, εξαιτίας του βιβλίου, οι πωλήσεις
σε καταστήματα με ερωτικά βοηθήματα παρουσιάζουν άνοδο. Όλο αυτό μοιάζει με
σεξουαλική επανάσταση, αλλά είναι;[2]
Πριν δέκα χρόνια,
είχε πραγματοποιηθεί μια μεγάλη ψυχολογική μελέτη των ατόμων της κοινότητας του
BDSM - η μεγαλύτερη εμπειρική μελέτη που είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε – για να
εξετάσει τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους και να καθορίσει εάν υπήρχε
οποιαδήποτε αιτιολόγηση της πιο διαδεδομένης αντίληψης, ακόμη και σ'αυτήν του
δικού μου πεδίου, της κλινικής ψυχολογίας, ότι όλα ήταν άτομα ψυχολογικά
διαταραγμένα. Μετά από τέσσερις ώρες ψυχολογικών τεστ από τους 132
συμμετέχοντες, καθώς και με συνεντεύξεις πρόσωπο-με-πρόσωπο, βρήκα ότι, στην
πραγματικότητα, η ομάδα των ατόμων δεν ήταν γενικά διανοητικά άρρωστοι, και οι
περιπτώσεις μιας παλιάς κακοποίησής τους ήταν λίγες και δεν είχαν καμία σχέση
με την ενήλικη πρακτική τους στο BDSM.
Όταν παρουσίασα
τα ευρήματά μου το 2003 στο ετήσιο συνέδριο της American Association of Sex
Educators, Counselors and Therapists (AASECT), (ολόκληρη η μελέτη δημοσιεύθηκε
στην Εφημερίδα της Ψυχολογίας και Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας το 2006), η
κριτική επιτροπή δεν είχε αποφανθεί ως προς το αν BDSM και ψυχοπαθολογία
πήγαιναν μαζί χέρι-χέρι. Αλλά από τότε, έχει εδραιωθεί - μέσω του έργου των
σεξολόγων της Peggy Kleinplatz, του Charles Moser και άλλων- ότι το BDSM, που
παίζεται με ένα ασφαλή και συναινετικό τρόπο, δεν είναι απόδειξη της ψυχικής ή
σωματικής ασθένειας.
Όλη η εργασία που
έχει γίνει για να αποδείξει ότι το BDSM style δεν είναι ένα παθολογικό
σύμπτωμα, αλλά ένα ευρύ φάσμα των ανθρωπίνων ερωτικών ενδιαφερόντων, κινδυνεύει
να υπονομευθεί από την επιτυχία των «Πενήντα αποχρώσεων» και να δώσει την
αφορμή για την δαιμονοποίησή του μετά κι από ένα πρόσφατο περιστατικό στην
Ιταλία και τις μεγάλες διαστάσεις που έδωσε ο Τύπος.[3]
Ας ελπίσουμε ότι
δεν θα έρθουν μέρες που κάποιοι άνθρωποι θα υφίστανται διακρίσεις για το
ενδιαφέρον τους στο BDSM και με κίνδυνο να χάσουν τις δουλειές τους, τις οικίες
τους, τα παιδιά τους.
Θυμηθείτε, οι
«Πενήντα αποχρώσεις» είναι απλώς άλλο ένα «bodice-ripper».[4] Με σφιχτήρες
καλωδίων.
Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 8
Ιουλίου 2012 στον The Guardian με τον τίτλο “Fifty Shades of Grey is bad for
bondage”
Απόδοση
κειμένου/επεξεργασία/παραπομπές: Savage
Για τη λογοτεχνική ή όχι αξία
του βιβλίου έχουν γραφτεί πολλά και είναι δευτερεύον ζήτημα.
Ένα
είδος σεξουαλικής ρομαντικής
νουβέλας και πάντα με πλοκή που
αφορά την αποπλάνηση της ηρωίδας. Λογοπαίγνιο με τις λέξεις
bodice: γυναικείο μπούστο και ripper:
βιαστής
