Το Χρονικό της νέας Γης
Έργο έλληνα το
πιο βέβηλο μυθιστόρημα του 2013-Κάνει το “50 αποχρώσεις του γκρι” να φαντάζει
“Χάρι Πότερ”
Σε έναν πλανήτη, όπου ό,τι σε εμάς φαντάζει βίαιο και αποτρόπαιο αποτελεί απλή καθημερινότητα, ο επί αιώνες μυστικοσύμβουλος του Αυτοκράτορα συντάσσει -στη φυλακή, λίγο πριν την εκτέλεσή του- την απολογία του. Όχι για τους δικαστές. Aπευθύνεται στις κατοπινές γενιές των ανθρώπων.
Αν υπάρξουν…
Στους αντίποδες του “Μεγάλου Ανατολικού”, το νέο βιβλίο του Δούκα Καπάνταη παρουσιάζει το εφιαλτικό σύμπαν της Νέας Γης, όπου ο έρωτας μπορεί να προσφέρει χαρά μόνο στους διεστραμμένους στο έπακρον κατοίκους της. Και όχι μάλιστα σε όλους.
Αν υπάρξουν…
Στους αντίποδες του “Μεγάλου Ανατολικού”, το νέο βιβλίο του Δούκα Καπάνταη παρουσιάζει το εφιαλτικό σύμπαν της Νέας Γης, όπου ο έρωτας μπορεί να προσφέρει χαρά μόνο στους διεστραμμένους στο έπακρον κατοίκους της. Και όχι μάλιστα σε όλους.
http://www.nnet.gr/downloads/dt-kapantais-autokrateira.pdf
Κριτική στο GREEK BDSM FORUM
By dora_salonica
Κάποιος με ρώτησε
πρόσφατα ποια είναι η άποψή μου για τους ανθρώπους που προσεγγίζουν το χώρο του
σαδομαζοχισμού. Αυθόρμητα σχεδόν, απάντησα ότι οι περισσότεροι είναι «τουρίστες
της απόλαυσης». Ελάχιστοι είναι οι «αυτόχθονες» του BDSM.Είναι δύσκολο να το
εξηγήσουμε αυτό σε κάποιον που κάνει τουρισμό. Θεωρεί θεμιτή την αναζήτησή του –
και βέβαια όλες οι αναζητήσεις είναι πράγματι θεμιτές – και μάλιστα ενδέχεται
να αισθάνεται προχωρημένος, σε σχέση με την πλειοψηφία, και να νιώθει ότι
βρίσκεται σε καλό δρόμο όσον αφορά τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του. Επ΄
ουδενί όμως δεν κατανοεί ο τουρίστας, πώς είναι δυνατόν κάποιος να έχει
μετατρέψει όλη του τη ζωή σε μία συνεχή αναζήτηση. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό
θα το κρίνει παράλογο και καταστροφικό. Παραδόξως, ο κατακερματισμός της
προσωπικής του ζωής, του φαίνεται εντελώς φυσιολογικός. Και μία ολόκληρη
κοινωνία θα σπεύσει να τον σιγοντάρει.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η
αναζήτηση του dilettante από την αναζήτηση του εμμονικού, έχει διαφορά. Η
διαφορά έγκειται αφ’ ενός στο αντίτιμο που καλείται να καταβάλει ο dilettante
και σε αυτό που καταβάλλει ο εμμονικός. Αντίτιμο με την έννοια της δαπάνης
ενέργειας, χρόνου και μεγέθους προσωπικής θυσίας. Ο στόχος μίας σοβαρής
αναζήτησης δεν είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορεί να σκοντάψει κανείς τυχαία.
Μικρή η ενασχόληση, μικρή η δαπάνη ενέργειας, μικρό το αντίτιμο, μικρός και ο
στόχος. Εκεί που οι αυτόχθονες του BDSM δεν μπορούν να το βγάλουν από το κεφάλι
τους, ούτε και για λίγο, οι τουρίστες αναλώνονται σε μικρούλες απολαύσεις, μία
ψευδο-αίσθηση του «προχώ», κομπασμοί σε λιγότερο ψαγμένους φίλους, ή ακόμη και
μυστικά όνειρα και φαντασιώσεις στην ασφάλεια του δωματίου τους, μπροστά στην
οθόνη του υπολογιστή τους.
Η μικρή αυτή εισαγωγή ήταν απαραίτητη, κατά την άποψή μου, για να μπορέσω να μιλήσω για τη λογοτεχνία του χώρου. Προσφάτως, αντελήφθην ότι πάψαμε να είμαστε περιθωριακοί. Αντί όμως να γίνουμε κατανοητοί, βρεθήκαμε στο τσίρκο του BDSM, όπου συνωστίζονται μιλιούνια τουριστών για να ρίξουν μία γρήγορη ματιά στην κρυφή ερωτική ζωή των «τεράτων». Η τεράστια επιτυχία ενός βιβλίου, Οι Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία μίας τέτοιας ψευδο-προχωρημένης και εξαιρετικά φτηνής απομίμησης της μπιντιεσεμικής εμμονής ενός αυτόχθονα. Ήταν αναμενόμενη η κακή ποιότητα της απομίμησης, δεδομένης της επιτυχίας. Οι αυθεντικές ιστορίες απευθύνονται πάντα σε μία ελίτ μυστών.
Και να που ξαφνικά πέφτει στα χέρια μου ένα καλογραμμένο βιβλίο σχετικής θεματολογίας και μάλιστα Έλληνα συγγραφέα. Ένα βιβλίο που χωρίς να σχετίζεται με το BDSM, είναι μία αυθεντική ματιά, όχι στο BDSM, αλλά σε αυτό που θα ήταν το BDSM αν δεν διαπνεόταν από το φως του ουμανισμού. Ένα βιβλίο που ενώ δεν καταλαβαίνει το BDSM, αποτελεί αποτέλεσμα εμμονικής σκέψης για το BDSM. Ένα βιβλίο που δεν είναι καρικατούρα του σαδομαζοχισμού, όπως οι πενήντα γκρίζοι ρομαντικοί όρχεις, αλλά μία γερή γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο με το οποίο διαφωνώ παθιασμένα, το οποίο με εκνευρίζει, και το οποίο διάβασα απνευστί, και τολμώ να πω ότι διασκέδασα κατά την ανάγνωσή του. Ένα βιβλίο που με κάνει να θέλω να μαλώσω τον συγγραφέα του, αλλά ταυτόχρονα να κλίνω την κεφαλή στον άμυαλο ηρωισμό του.
Το βιβλίο είναι Η Αυτοκράτειρα: Το Χρονικό της Νέας Γης και ο συγγραφέας ο Δούκας Καπάνταης. Από τις εκδόσεις Νεφέλη, σε εξώφυλλο κόκκινο στο χρώμα του αίματος, μία απρόσμενα καλαίσθητη έκδοση, διανθισμένη με υπέροχα, κατά την ταπεινή μου άποψη, σχέδια της Εύας Μαραθάκη.
Αρκετά με την υμνολογία. Το βιβλίο είναι ένα βδελυρό πορνογράφημα που χώνεται και σκαλίζει ότι πιο ποταπό και βρωμερό έχει να επιδείξει αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινο ον. Η αιμομιξία και η παιδεραστία, θέματα ταμπού, θέματα απαγορευμένα σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες, θέματα που δεν αγγίζουμε ούτε καν ως σκέψη, πάνε σύννεφο στον πλανήτη της Αυτοκράτειρας. Όπως μας ενημερώνει το οπισθόφυλλο, κλείνοντάς μας παιχνιδιάρικα το μάτι, «ένας πλανήτης που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας κατοικείται από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμάς».
Ο φόνος και ο κανιβαλισμός είναι λάιτ εγκληματάκια σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στο βιβλίο του Καπάνταη. Μία κοινωνία που το «χάνει», μία αυτοκρατορία that goes berserk, ένας κόσμος που δεν ξέρει πού να εντάξει την απόλαυση. Σαν αθώα παιδιά παραπαίουν οι μυστικοί σύμβουλοι της Αυτοκράτειρας, κουβαλώντας τους μαγικούς τους κρυστάλλους που τους δίνουν πρόσβαση στα κρυφά όνειρα των ανθρώπων. Η κλίμακα ιεράρχησης αξιών καταρρέει, χάνονται ο ειρμός και η λογική, η διάκριση ανάμεσα στο υψηλό και στο χαμηλό παύει να υφίσταται. Ένα μικρό κοριτσάκι, που «παίζει» με τον αδελφό του, μας αποκαλύπτει την έλξη του χαμηλού ως την ύψιστη απόλαυση, αποκαλώντας την «Χάλια». Κι εδώ ο υποψιασμένος μπιντιεσέμερ καταλαβαίνει ότι προσεγγίζεται, με τον εύκολο τρόπο, αυτό που το ευγενές BDSM κάνει ανάποδες τούμπες για να προσεγγίσει.
«Νομίζω ότι ήταν τότε η πρώτη φορά που η λέξη “χάλια” απέκτησε την συγκεκριμένη κωδική σημασία, με την οποίαν εγώ και η αδελφή μου την χρησιμοποιούσαμε έκτοτε, και που σήμαινε ακριβώς το αντίθετο από την λεξικογραφική. Ακριβώς το αντίθετο; Όχι, αυτό που μόλις είπα δεν είναι σωστό. Η λέξη διατηρούσε και τις δύο σημασίες ταυτοχρόνως. Και μάλιστα η μία σημασία τροφοδοτούσε την άλλη».
Χάλια πραγματικά, μαύρα χάλια. Ίσως σιωπήσουν όσοι επιδίδονται στους πιο ευφάνταστους και διακριτικούς χειρισμούς του ερωτισμού τους, όσοι νιώθουν την πιο βαθιά τρυφερότητα να αναδύεται από τον πιο βίαιο εναγκαλισμό. Δυστυχώς, η ικανότητα για σιωπή δεν συγκαταλέγεται στις αρετές μου.
Και όμως, δεν είμαι αρνητική ως προς το βιβλίο. Διότι τώρα, κι ενώ η Αυτοκράτειρα είναι σαφέστατα ένα πορνογράφημα, που ενδεχομένως γράφτηκε παιγνιωδώς για να σκανδαλίσει, ο αναγνώστης που δεν φοβάται να σκαλίζει τις βρωμιές, αρχίζει να σκέπτεται. Εκεί το βιβλίο αρχίζει και κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνουν τα βιβλία. Σε αντίθεση με τα πενήντα γκρι ανθρωπόμορφα ποντίκια, εδώ και ο συγγραφέας και ο αναγνώστης αδυνατούν να αρχίσουν να ονειρεύονται ποντικοειδώς. Αυτό σώζει εν τέλει το βιβλίο από τη μοίρα του σαχλού πορνογραφήματος, μοίρα που περιμένει ασφαλώς τα γκρι ποντίκια της χοντρούλας, και του δίνει το άλλοθι που προέταξαν και άλλοι πορνογράφοι του παρελθόντος, «προκειμένου να μπορέσουν να διασώσουν τα πεφωτισμένα τους συγγράμματα από την λύσσα των στερημένων και από την λύσσα των ηλιθίων».
Υπάρχουν θέματα, «θεματάκια» για να παραπέμψω στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, που δεν είναι δυνατόν να διαφύγουν της προσοχής μας, ακόμη και αν μας ενοχλούν, θέματα που «τσιμπούν», σαν αγκαθάκια στην πατούσα λιονταριού. Μπορεί κάποιος να ωθήσει το αγκάθι βαθιά μέσα στη σάρκα, μέχρι που να μη φαίνεται, κι ας πονάει έτσι περισσότερο το πληγωμένο λιοντάρι. Ο Καπάνταης σηκώνει την πατούσα της ανθρωπότητας και δείχνει το αγκάθι. Πρησμένη η πληγή και γεμάτη πύον. Ή έτσι επιλέγει να την βλέπει εκείνος τουλάχιστον.
Αυτό γίνεται φανερό στον αναγνώστη, όπως ένα εφιαλτικό ενύπνιο, πλήρες συγχύσεως. Τί αξίζει και τί όχι; Το Χάλια είναι άξιο; Τα πάντα είναι ίδια; Το φως εξισώνεται με το σκοτάδι; Είναι αυθαίρετες οι ηθικές κλίμακες; Ποια είναι τα κριτήρια διάκρισης του καλού και του κακού;
Ο συγγραφέας επιχειρεί να προτείνει μία πιθανή κλίμακα, κλίμακα απόγνωσης, αν και μεταμφιεσμένη σε ανθρώπινη αυτογνωσία: το Κακό είναι ο Άρχοντας του κόσμου όλου.
«Υποπτεύομαι ότι επρόκειτο για έναν πολύ πιο αρχέγονο, για έναν πολύ πιο αρχετυπικό θαυμασμό. Τον θαυμασμό του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι η Μηχανή λειτουργεί κάπως, του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τον τρόπο ακριβώς που λειτουργεί η Μηχανή, του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι ΝΑΙ η Μηχανή λειτουργεί επιτυχώς, και λειτουργεί έτσι για πάντα. Του ανθρώπου, κύριοι, που αντιλαμβάνεται επιτέλους ποιος είναι πράγματι ο Άρχων του κόσμου τούτου. Όχι ο δημιουργός, κύριοι, αλλά ο Άρχων».
Κι εδώ θα τον μαλώσω. Θα τον μαλώσω γιατί επιστρέφει στο θέμα του Κακού, σαν να μην υπήρξε ποτέ καμία συζήτηση, καμία αναφορά, κανένας αγώνας, καμία μάχη, καμία νίκη του ανθρώπου στην πορεία του δια μέσω των αιώνων. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Σαρτρ, ο Γκάντι, ο Μπαχ, ο Μιχαήλ Άγγελος. Σαν να βαδίζουμε όλοι μαζί στο σκοτάδι, χωρίς αίσθηση του φωτός, χωρίς καμία γνώση, σαν πενήντα γκρι τυφλά ποντίκια. Σαν να μην αντικρίσαμε ποτέ τον ήλιο. Σαν να μη μας κράτησε ποτέ μητέρα στην αγκαλιά της.
Κατανοητή η οπτική γωνία από την οποία ο συγγραφέας χειρίζεται το θέμα. Σκλάβες που χρησιμοποιούνται από τους ισχυρούς του πλανήτη, συνευρέσεις παροξυσμού όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κρέας προς χρήση, μέχρι θανατώσεώς του, μεταβάσεις του βασανιστή στο πασίγνωστο σε μας domspace, το οποίο ο συγγραφέας ονομάζει Ζώνη, σπασμωδικές συνομιλίες του ζώου με τον Άλλον, του οποίου την ύπαρξη βδελύσσεται, δηλαδή προφανώς φοβάται, εν τη ανασφαλεία του. «Ένα κομμάτι κρέας είναι, ένα κομμάτι κρέας προς χρήσιν. Εκεί. Παρόν. Ένα κομμάτι κρέας για να do what thou wilt, όπως λέει και ο Προφήτης. Όχι ένας γαμημένος Άλλος».
Εντάξει. Το ομολογώ. Σε αντιδιαστολή με τα πενήντα γκρι κοριτσίστικα συννεφάκια, έχουμε να κάνουμε όχι με τουρισμό στον χώρο της εμμονικής απόλαυσης, αλλά με μία εκ των έσω ματιά. Η ματιά αυτή όμως, αντί να βυθίζεται στην ουσία του BDSM, απλώνεται όχι εκστατικά, αλλά εκτατικά – αντρικά θα έλεγα – σε μία κλίμακα όπου η ακρότητα καθορίζει την ποιότητα. Είμαι μάλλον παλαιών αρχών, αφού προτιμώ η ποιότητα να καθορίζει την ποιότητα.
Το βιβλίο του Δούκα Καπάνταη προδίδει μία σοβαρή – μία σχεδόν σπαρακτική – ενασχόληση με τα ηθικά διλήμματα ενός σαδιστή. Η μομφή που προσάπτω στην Αυτοκράτειρα είναι ότι δεν δείχνει το δρόμο προς την απάντηση, ούτε ως νύξη. Φέρεται σαν να μην ξέρει καλύτερα. Σαν να γεννήθηκε χθες, σε άλλον πλανήτη. Ο κόσμος της Αυτοκράτειρας κατοικείται από δωδεκάχρονα ανώριμα αγοράκια και κοριτσάκια, ασχέτως της πραγματικής τους ηλικίας, που εκστασιάζονται ξεριζώνοντας τα φτερά μιας μύγας. Κι αυτό δεν είναι εγκληματικό, είναι αδαές.
Το στυλ γραφής είναι ομολογουμένως εξαιρετικό. Οι λεκτικοί ακροβατισμοί του αφηγητή αντιδιαστέλλονται χαρούμενα με την πλήρη ηθική και πνευματική του σύγχυση. Η ακρότητα της θεματολογίας, με αποκορύφωμα τον βιασμό μίας μητέρας από το γιο της, σε μία τελετουργία ενταγμένη στο κοινωνικό γίγνεσθαι του πιο χαζού πλανήτη όλων των εποχών, θυμίζουν έντονα Μπατάιγ. Και όπως ο Μπατάιγ, και ο Καπάνταης κάνει λάθος, χωρίς ευτυχώς να γίνεται ούτε στιγμή βαρετός.
Και να που ξαφνικά πέφτει στα χέρια μου ένα καλογραμμένο βιβλίο σχετικής θεματολογίας και μάλιστα Έλληνα συγγραφέα. Ένα βιβλίο που χωρίς να σχετίζεται με το BDSM, είναι μία αυθεντική ματιά, όχι στο BDSM, αλλά σε αυτό που θα ήταν το BDSM αν δεν διαπνεόταν από το φως του ουμανισμού. Ένα βιβλίο που ενώ δεν καταλαβαίνει το BDSM, αποτελεί αποτέλεσμα εμμονικής σκέψης για το BDSM. Ένα βιβλίο που δεν είναι καρικατούρα του σαδομαζοχισμού, όπως οι πενήντα γκρίζοι ρομαντικοί όρχεις, αλλά μία γερή γροθιά στο στομάχι. Ένα βιβλίο με το οποίο διαφωνώ παθιασμένα, το οποίο με εκνευρίζει, και το οποίο διάβασα απνευστί, και τολμώ να πω ότι διασκέδασα κατά την ανάγνωσή του. Ένα βιβλίο που με κάνει να θέλω να μαλώσω τον συγγραφέα του, αλλά ταυτόχρονα να κλίνω την κεφαλή στον άμυαλο ηρωισμό του.
Το βιβλίο είναι Η Αυτοκράτειρα: Το Χρονικό της Νέας Γης και ο συγγραφέας ο Δούκας Καπάνταης. Από τις εκδόσεις Νεφέλη, σε εξώφυλλο κόκκινο στο χρώμα του αίματος, μία απρόσμενα καλαίσθητη έκδοση, διανθισμένη με υπέροχα, κατά την ταπεινή μου άποψη, σχέδια της Εύας Μαραθάκη.
Αρκετά με την υμνολογία. Το βιβλίο είναι ένα βδελυρό πορνογράφημα που χώνεται και σκαλίζει ότι πιο ποταπό και βρωμερό έχει να επιδείξει αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινο ον. Η αιμομιξία και η παιδεραστία, θέματα ταμπού, θέματα απαγορευμένα σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες, θέματα που δεν αγγίζουμε ούτε καν ως σκέψη, πάνε σύννεφο στον πλανήτη της Αυτοκράτειρας. Όπως μας ενημερώνει το οπισθόφυλλο, κλείνοντάς μας παιχνιδιάρικα το μάτι, «ένας πλανήτης που δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας κατοικείται από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση μ’ εμάς».
Ο φόνος και ο κανιβαλισμός είναι λάιτ εγκληματάκια σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στο βιβλίο του Καπάνταη. Μία κοινωνία που το «χάνει», μία αυτοκρατορία that goes berserk, ένας κόσμος που δεν ξέρει πού να εντάξει την απόλαυση. Σαν αθώα παιδιά παραπαίουν οι μυστικοί σύμβουλοι της Αυτοκράτειρας, κουβαλώντας τους μαγικούς τους κρυστάλλους που τους δίνουν πρόσβαση στα κρυφά όνειρα των ανθρώπων. Η κλίμακα ιεράρχησης αξιών καταρρέει, χάνονται ο ειρμός και η λογική, η διάκριση ανάμεσα στο υψηλό και στο χαμηλό παύει να υφίσταται. Ένα μικρό κοριτσάκι, που «παίζει» με τον αδελφό του, μας αποκαλύπτει την έλξη του χαμηλού ως την ύψιστη απόλαυση, αποκαλώντας την «Χάλια». Κι εδώ ο υποψιασμένος μπιντιεσέμερ καταλαβαίνει ότι προσεγγίζεται, με τον εύκολο τρόπο, αυτό που το ευγενές BDSM κάνει ανάποδες τούμπες για να προσεγγίσει.
«Νομίζω ότι ήταν τότε η πρώτη φορά που η λέξη “χάλια” απέκτησε την συγκεκριμένη κωδική σημασία, με την οποίαν εγώ και η αδελφή μου την χρησιμοποιούσαμε έκτοτε, και που σήμαινε ακριβώς το αντίθετο από την λεξικογραφική. Ακριβώς το αντίθετο; Όχι, αυτό που μόλις είπα δεν είναι σωστό. Η λέξη διατηρούσε και τις δύο σημασίες ταυτοχρόνως. Και μάλιστα η μία σημασία τροφοδοτούσε την άλλη».
Χάλια πραγματικά, μαύρα χάλια. Ίσως σιωπήσουν όσοι επιδίδονται στους πιο ευφάνταστους και διακριτικούς χειρισμούς του ερωτισμού τους, όσοι νιώθουν την πιο βαθιά τρυφερότητα να αναδύεται από τον πιο βίαιο εναγκαλισμό. Δυστυχώς, η ικανότητα για σιωπή δεν συγκαταλέγεται στις αρετές μου.
Και όμως, δεν είμαι αρνητική ως προς το βιβλίο. Διότι τώρα, κι ενώ η Αυτοκράτειρα είναι σαφέστατα ένα πορνογράφημα, που ενδεχομένως γράφτηκε παιγνιωδώς για να σκανδαλίσει, ο αναγνώστης που δεν φοβάται να σκαλίζει τις βρωμιές, αρχίζει να σκέπτεται. Εκεί το βιβλίο αρχίζει και κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνουν τα βιβλία. Σε αντίθεση με τα πενήντα γκρι ανθρωπόμορφα ποντίκια, εδώ και ο συγγραφέας και ο αναγνώστης αδυνατούν να αρχίσουν να ονειρεύονται ποντικοειδώς. Αυτό σώζει εν τέλει το βιβλίο από τη μοίρα του σαχλού πορνογραφήματος, μοίρα που περιμένει ασφαλώς τα γκρι ποντίκια της χοντρούλας, και του δίνει το άλλοθι που προέταξαν και άλλοι πορνογράφοι του παρελθόντος, «προκειμένου να μπορέσουν να διασώσουν τα πεφωτισμένα τους συγγράμματα από την λύσσα των στερημένων και από την λύσσα των ηλιθίων».
Υπάρχουν θέματα, «θεματάκια» για να παραπέμψω στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, που δεν είναι δυνατόν να διαφύγουν της προσοχής μας, ακόμη και αν μας ενοχλούν, θέματα που «τσιμπούν», σαν αγκαθάκια στην πατούσα λιονταριού. Μπορεί κάποιος να ωθήσει το αγκάθι βαθιά μέσα στη σάρκα, μέχρι που να μη φαίνεται, κι ας πονάει έτσι περισσότερο το πληγωμένο λιοντάρι. Ο Καπάνταης σηκώνει την πατούσα της ανθρωπότητας και δείχνει το αγκάθι. Πρησμένη η πληγή και γεμάτη πύον. Ή έτσι επιλέγει να την βλέπει εκείνος τουλάχιστον.
Αυτό γίνεται φανερό στον αναγνώστη, όπως ένα εφιαλτικό ενύπνιο, πλήρες συγχύσεως. Τί αξίζει και τί όχι; Το Χάλια είναι άξιο; Τα πάντα είναι ίδια; Το φως εξισώνεται με το σκοτάδι; Είναι αυθαίρετες οι ηθικές κλίμακες; Ποια είναι τα κριτήρια διάκρισης του καλού και του κακού;
Ο συγγραφέας επιχειρεί να προτείνει μία πιθανή κλίμακα, κλίμακα απόγνωσης, αν και μεταμφιεσμένη σε ανθρώπινη αυτογνωσία: το Κακό είναι ο Άρχοντας του κόσμου όλου.
«Υποπτεύομαι ότι επρόκειτο για έναν πολύ πιο αρχέγονο, για έναν πολύ πιο αρχετυπικό θαυμασμό. Τον θαυμασμό του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι η Μηχανή λειτουργεί κάπως, του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται τον τρόπο ακριβώς που λειτουργεί η Μηχανή, του ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι ΝΑΙ η Μηχανή λειτουργεί επιτυχώς, και λειτουργεί έτσι για πάντα. Του ανθρώπου, κύριοι, που αντιλαμβάνεται επιτέλους ποιος είναι πράγματι ο Άρχων του κόσμου τούτου. Όχι ο δημιουργός, κύριοι, αλλά ο Άρχων».
Κι εδώ θα τον μαλώσω. Θα τον μαλώσω γιατί επιστρέφει στο θέμα του Κακού, σαν να μην υπήρξε ποτέ καμία συζήτηση, καμία αναφορά, κανένας αγώνας, καμία μάχη, καμία νίκη του ανθρώπου στην πορεία του δια μέσω των αιώνων. Σαν να μην υπήρξε ποτέ ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Σαρτρ, ο Γκάντι, ο Μπαχ, ο Μιχαήλ Άγγελος. Σαν να βαδίζουμε όλοι μαζί στο σκοτάδι, χωρίς αίσθηση του φωτός, χωρίς καμία γνώση, σαν πενήντα γκρι τυφλά ποντίκια. Σαν να μην αντικρίσαμε ποτέ τον ήλιο. Σαν να μη μας κράτησε ποτέ μητέρα στην αγκαλιά της.
Κατανοητή η οπτική γωνία από την οποία ο συγγραφέας χειρίζεται το θέμα. Σκλάβες που χρησιμοποιούνται από τους ισχυρούς του πλανήτη, συνευρέσεις παροξυσμού όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε κρέας προς χρήση, μέχρι θανατώσεώς του, μεταβάσεις του βασανιστή στο πασίγνωστο σε μας domspace, το οποίο ο συγγραφέας ονομάζει Ζώνη, σπασμωδικές συνομιλίες του ζώου με τον Άλλον, του οποίου την ύπαρξη βδελύσσεται, δηλαδή προφανώς φοβάται, εν τη ανασφαλεία του. «Ένα κομμάτι κρέας είναι, ένα κομμάτι κρέας προς χρήσιν. Εκεί. Παρόν. Ένα κομμάτι κρέας για να do what thou wilt, όπως λέει και ο Προφήτης. Όχι ένας γαμημένος Άλλος».
Εντάξει. Το ομολογώ. Σε αντιδιαστολή με τα πενήντα γκρι κοριτσίστικα συννεφάκια, έχουμε να κάνουμε όχι με τουρισμό στον χώρο της εμμονικής απόλαυσης, αλλά με μία εκ των έσω ματιά. Η ματιά αυτή όμως, αντί να βυθίζεται στην ουσία του BDSM, απλώνεται όχι εκστατικά, αλλά εκτατικά – αντρικά θα έλεγα – σε μία κλίμακα όπου η ακρότητα καθορίζει την ποιότητα. Είμαι μάλλον παλαιών αρχών, αφού προτιμώ η ποιότητα να καθορίζει την ποιότητα.
Το βιβλίο του Δούκα Καπάνταη προδίδει μία σοβαρή – μία σχεδόν σπαρακτική – ενασχόληση με τα ηθικά διλήμματα ενός σαδιστή. Η μομφή που προσάπτω στην Αυτοκράτειρα είναι ότι δεν δείχνει το δρόμο προς την απάντηση, ούτε ως νύξη. Φέρεται σαν να μην ξέρει καλύτερα. Σαν να γεννήθηκε χθες, σε άλλον πλανήτη. Ο κόσμος της Αυτοκράτειρας κατοικείται από δωδεκάχρονα ανώριμα αγοράκια και κοριτσάκια, ασχέτως της πραγματικής τους ηλικίας, που εκστασιάζονται ξεριζώνοντας τα φτερά μιας μύγας. Κι αυτό δεν είναι εγκληματικό, είναι αδαές.
Το στυλ γραφής είναι ομολογουμένως εξαιρετικό. Οι λεκτικοί ακροβατισμοί του αφηγητή αντιδιαστέλλονται χαρούμενα με την πλήρη ηθική και πνευματική του σύγχυση. Η ακρότητα της θεματολογίας, με αποκορύφωμα τον βιασμό μίας μητέρας από το γιο της, σε μία τελετουργία ενταγμένη στο κοινωνικό γίγνεσθαι του πιο χαζού πλανήτη όλων των εποχών, θυμίζουν έντονα Μπατάιγ. Και όπως ο Μπατάιγ, και ο Καπάνταης κάνει λάθος, χωρίς ευτυχώς να γίνεται ούτε στιγμή βαρετός.
http://autokrateira.wordpress.com/
