Η μεταπολεμική Ιταλία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη
ευρωπαϊκή χώρα, στάθηκε ένα εργαστήρι δοκιμών στην πολιτική και στην τέχνη· μια
χώρα που τη δεκαετία του 1970 έφτασε σχεδόν σε προεπαναστική κατάσταση. Από
τους σκηνοθέτες που ξεπήδησαν από αυτό το καζάνι οργισμένων αντιφάσεων της
δεκαετίας του ’60, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν σαφώς ο πιο αντιφατικός, ο πιο
στοχαστικά πολιτικός (ο Έλιο Πέτρι ήταν πιο καθαρά στρατευμένος στις ταινίες
του, αλλά χωρίς τη διαρκή αμφισβήτηση και τον αναστοχασμό του Παζολίνι) και,
μαζί με τον Αντονιόνι, ο πιο μακροπρόθεσμα επιδραστικός.
