Μαλβίνα για πάντα

''Αγάπα με ή σκότωσέ με!'

 

 

Μαλβινισμοί 

Όπως γράφτηκαν απ το τρεμάμενο χέρι του Κωνσταντίνου Βήτα:

 

 

 Σουξέ Ξέρω ότι δεν με αγαπάει ο κόσμος. Το κοινό δεν σε αγαπάει ποτέ, αγαπάει την επιτυχία, όπως μισεί την αποτυχία. Δεν είμαι αφελής.

Αγάπη Δεν πιστεύω στην αγάπη, είναι μια έννοια που μου έχει ξεφτιλίσει την ζωή, μου την έχει χαντακώσει, έχει κοντέψει να με στείλει στα τρελάδικα. Πιστεύω σε μια έννοια: την συμπόνοια

Αρρώστιες Είμαι η Μις Κατατονία, αλλά μπορώ να σκάω ένα χαμόγελο και να ανεβάζω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι η «7η Σφραγίδα του Μπέργκμαν. Έχω γεράσει πρόωρα κάπου εκεί στα 25

 Άντρες Στην ζωή μου με ενδιέφερε πάντα ο άντρας ο ακομπλάριστος που θα πεί «Άσε τις μαλακίες, εγώ θα σε σώσω τώρα εσένα και θα λειτουργήσεις από εδώ και πέρα φυσιολογικά και σωστά»

 Χειμωνάς Τον Χειμωνά τον ξέρω όλον απ έξω. Κάποια στιγμη, όταν τον γνώρισα του το είπα και δεν το πίστευε.Τα μάθαινα απ έξω τα βιβλία του. Ήταν σαν άσκηση. Πιστεύω ότι πρέπει να διδάσκεται στα γυμνάσια.

 Όνειρα Μικρή ήθελα να γίνω κομμώτρια.Έβλεπα όλα τα κορίτσια στο Αρσάκειο να θέλουν να σπουδάσουν Ιστορία Τέχνης.Έβγαζαν μια φυλλάδα που την έλεγαν «Παρουσία». Εγώ έβγαζα μια δική μου που την έλεγα «Τα Σοσόνια» δεν ήθελα μεγάλους εαυτούς από τότε. Θυμάμαι έβγαινα στη Βασ. Σοφίας κι έλεγα σε όποια γριά έβλεπα «Τι όμορφη, που είσαστε, τι ωραία που είναι τα μαλλιά σας, είναι φυσικό το χρώμα ε;»

 Άνθρωποι Πέρασαν διαμάντια από την ζωή μου που δεν πρόλαβα να τα εκτιμήσω. Σε μερικούς ανθρώπους τους βγάζουμε από μέσα ότι καλύτερο έχουν, ενώ δεν μπορούμε να γίνουμε ένα με αυτούς και εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε την αξία τους. Ήμουν βιαστική τσαλαβουτούσα είναι πολύ φυσικό. Τα τελευταία 5-6 χρόνια αρχίζω να εκτιμώ τους ανθρώπους και να αποδίδω ουσιαστικές τιμές

 Φίλοι Η πιο σταθερή αξία στην ζωή μου είναι να υπερασπιστώ τον φίλο μου. Θα ψευδομαρτυρήσω, θα ψευδορκήσω, θα σκοτώσει και θα είμαι μαζί του.Υ πήρχε μια σκηνή στο Café Bagdad που ο Τζακ Πάλανς ρωτάει την ηρωίδα «Θες να με παντρευτείς;» και αυτή λέει «Πρέπει να ρωτήσω την φίλη μου».΄Εχω κλάψει με αυτήν την ατάκα!

 Θάψιμο Η Ζυράννα Ζατέλη έγραψε ένα ωραίο βιβλίο την «Περσινή αρραβωνιαστικιά» κι αυτό ήταν γιατί πριν από αυτή υπάρχει η Έρση Σωτηροπούλου. Ο Μαρκές δεν μου αρέσει πιστεύω ότι είναι κάτι για να ξεχνιούνται οι άνθρωποι. Η εποχήαυτή ευνοεί τις τεράστιες παρεξηγήσεις: το να γράψει ένας α λα μανιερ ντε Μαρκές και να θεωρηθεί αυτό ότι είναι σπουδαίο βιβλίο. Δεν είναι. Το να υπάρξει ένας Πανιάρας που τον στηρίζει μια γκαλερί απο πίσω του  και να πασπαλίζει τις κολώνες με ακρυλικό όταν υπάρχει ο Εδουάρδος Σακαγιάν αυτός είναι ο καλύτερος Έλληνας ζωγράφος για μένα... Το να υπάρχουν κάποιοι ποιητές που είναι δημοσιοσχετίστες και να μην υπάρχει η Αλεξάνδρα Πλαστήρα. Αυτή είναι ποιήτρια, όχι αρχίδια. Καλά, για την ζωγραφική τι να σου πω!! Εκείνοι οι άνθρωποι πως ζωγραφίζουν όταν έχει υπάρξει ένας Φράνσις Μπέηκον; Δηλαδή δεν έχουν καταλάβει ένα πούτσο τι έχει γίνει;   

Παρίσι Κάποτε στο Παρίσι, βρέθηκα στη μέση του πουθενά. Κοιτούσα μια αφίσα.Ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο και αυτή του έλεγε «πήγαινέ με στην άκρη του κόσμου» που για εμένα σήμαινε σώσε με... Και ο άλλος απαντούσε με «Με Δυο χιλιάδες Φράγκα αγάπη μου σε πάω». Ήταν διαφήμιση ταξιδιωτικού γραφείου. Στέκομαι. Είμαι στο μετρό. Είμαι 20 χρονών. Συνειδητοποιώ. Είμαι σε ένα σταθμό, κάτω απ την γή, δηλάδη αρχίζω να ζω και εγώ κάτι απ την γή. Είναι φοβερό. Αυτοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, εγώ όμως έρχομαι απ την Ελλάδα, απ το φως το αττικό. Δίπλα μου είναι μια με τρείς σακούλες στο χέρι κι ένα σπασμένο παιχνίδι, πιο δίπλα μια άλλη με ένα μπουκάλι στο χέρι, παραδίπλα κάτι μουνίτσες με μίνι που στέκονται για να δουν τα πόδια τους όλοι,το τραίνο έρχεται, λαθρομετανάστες, Τούρκοι, κι εγώ βρίσκομαι στην άκρη και εκεί που έχω πει «έχω σταθεί λίγο στο όνειρο» κοιτάζω τα φράγκα. Εκεί κατάλαβα αυτό το μικρό πράγμα ότι αυτό το απόσπασμα ζωής είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε.

Στομάχι Δεν μου αρέσουν τα σουπερ μαρκετ ψωνίζω σε παντοπωλεία. Απ όταν γεννήθηκα έτρωγα πολύ καλά. Η γιαγιά μου είχε μέσα της την χαρά της ζωής. Δεν θα σερβίριζε ποτέ ένα μπούτι αρνίσιο στο τραπέζι – αυτό το πράγμα έχει την θέση του στο βουνό. Μου έλεγε: «Δεν γεννήθηκες για να τρώς τυρόπιτες. Αν πεινάς στο σχολείο πάρε ψωμί και τυρί. Και το τυρί να είναι τέτοιο που να μην ιδρώνει». Αγαπώ την καλή κουζίνα και την φιλοσοφία της.

 Πάλκο Βγαίνω στο πάλκο γιατί είναι όλη μου η μνήμη. Aυτή που θα ήθελα να είμαι. Θα ήθελα να έχω γεννηθεί φτωχιά  σε μια άνυδρη περιοχή όπως την έδωσε ο Δαμιανός στην  «Ευδοκία». Όλοι με τον ίδιο λόγο μιλάμε της Ευδοκίας και το ίδιο πουτάνες είμαστε.

 Αυτοκτονία Εγώ είμαι υπέρ. Την ζωή μας δεν την αποφασίζουμε, όμως τον θάνατό μας πρέπει να τον αποφασίζουμε εμείς. Ο καλύτερος θάνατος είναι να πεθάνεις την ώρα που έχει τελειώσει η ζωή σου με κάποιον γιατί έχει πεθάνει αυτός.  

Προσευχή. Σιγά να μην προσεύχομαι. Δεν πιστεύω στον θεό. Τα ήξερα όλα. Δεν πιστεύω σε τίποτα.

Γυναίκες Αν ήμουν άντρας, δεν θα πήγαινα με γυναίκα παρα μόνο με σκυλί. Το σκυλί το έχει προσδιορίσει ο Μπωντλέρ. Είναι σκύλα, αποτρόπαιη φυσική που καυλώνει και θέλει να γαμηθεί, που πεινάει και θέλει να φάει και να κοιμηθεί. Θα πρέπει να βρεθεί ένας άντρας πολύ ακομπλάριστος που να μη φοβάται τα θηλυκά στοιχεία ενός χαρακτήρα. Το θηλυκό αρχέτυπο σίγουρα είναι πολύ καλκατσιάρα, η καραπουτανάρα, δηλαδή «πετάγομαι να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα, και θα γυρίσω σε δυο ώρες γιατί θα περάσω απ τη Βίκυ» 

Νταβάδες «Με παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα, καίγομαι γι αυτήν και λιώνω». Είναι αυτό που λέει η πουτάνα στο νταβά: Στα δίνω όλα να μην έχω τίποτα παρά μόνο εσένα». Μακάρι να είχαμε περισσότερους νταβάδες να τα δίνουμε όλα και να μην έχουμε τίποτα. Go between νταβατζιλίκια  

(περιοδικό 01 τεύχος :13, Ιανουάριος 1995 σελίδα 28.Δηλώσεις της Μαλβίνας Κάραλη στον Κωνσταντίνο Βήτα. )    

Οι Έκνταλ γιορτάζουν

Σπίτι ακατάστατο. Εσύ το λες ζωισμένο. Βιβλία στο πάτωμα. Τα παιδιά στην τραπεζαρία. Με τους φίλους τους. Ο μικρός με το κορίτσι του. Για κοίτα. Γέλια-μια ξεχασμένη κατσαρόλα καίγεται. [...] Εν αταξία η τάξις. Πόσο καιρό είχα να το θυμηθώ;

Όμως το είχα πάντα κατά νου. Λίγο διευθετημένα τα πράγματα της ψυχής- και σπρώχνεις δίχως τύψεις τα ψίχουλα κάτω από το χαλί. Αύριο τα ψίχουλα. Σήμερα έχει ζωή. Σιγά μην κάτσεις να μαζέψεις. Έχει ζωή. Και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της. Η απόλυτη τάξη είναι λένε επιθυμία θανάτου. Πολλή τάξη οι πεισιθάνατοι. Πολλά καλογυαλισμένα παρκέ οι απαρηγόρητοι.

Τη θυμάμαι να συγυρίζει μανιωδώς. Υστερικές γυναίκες λέει ο δόκτωρ Χάπινες. Αδικαίωτες, θυμοί πνιγμένοι μέσα σε αποστειρωμένες μπανιέρες. Αν μπορούσαν να βράσουν τα μωρά τους, θα τα έβραζαν με χαρά. Αποστειρωμένο μωρό, καμιά μυρωδιά. Σαν ζωή όπως όπως. Γυναίκες. Κάθε φορά που επιθυμούν να σπάσουν κάτι, το γυαλίζουν. Όσο πληθαίνει η έσω αταξία τα σπίτια των ανθρώπων νεκροτομεία. [...]

( Απόσπασμα απο το βιβλίο "Σαββατογεννημένη")

 

 

Αξεπέραστη!