Tην πόλη του Amsterdam την έχω επισκεφθεί πολλές φορές έως τώρα και έβγαλα πλέον το συμπέρασμα, ότι δε θα τύχει να δω ποτέ τον ήλιο σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, σε αυτή την πόλη. Έτσι ο εγκέφαλός μου παθαίνει special effect από άλλες εικόνες και όχι φυσικά από το σέπια και το ασπρόμαυρο που επικρατεί σχεδόν παντού. Τα χρώματα και η υγρασία που έχουν τα κτίρια λειτουργούν καταλυτικά στη δημιουργία αυτής της εικόνας. Όλα παντού είναι στο γκρι…
Βγήκαμε από τον σταθμό και βασιζόμενοι στον αυτόματο πιλότο του μυαλού μας κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο όπου στην κυριολεξία, πετάξαμε τα μπαγκάζια μας μέσα στο δωμάτιο και φύγαμε στα γρήγορα για να προλάβουμε την ζωή που μας περίμενε έξω.
Καθίσαμε να ξελαμπικάρουμε στο Grasshopper που είναι συνδυασμός 3 σε 1 και μας βόλευε όλους. Ήταν δηλαδή café, coffee shop και steak house και πολύ κοντά στην πασίγνωστη πλατεία της Dam. Ήπιαμε ζεστή σοκολάτα και ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο ξεκινώντας από πού αλλού? Από την Red Light District.
Το σκηνικό εκεί είναι όπως θυμάμαι - χρόνια τώρα - το ίδιο πάντα. Η έλλειψη του sex είχε γίνει εδώ και καιρό, μακράν το number one πρόβλημα στον πολιτισμένο κόσμο. Η καθημερινότητα, το άγχος της επιβίωσης, οι ελλείψεις ουσιαστικών προοπτικών, αλλά και η μόδα που είχε αναγάγει σε τέχνη και ύψιστη αξία την αφυλία και την ασεξουαλικότητα, είχε καταρρακώσει την έννοια του σαρκικού sex και είχε φτάσει σε πολύ ψηλά επίπεδα την υπογεννητικότητα.
Η Ολλανδία σε πολλά ήταν πάντα πρωτοπόρος. Ακόμα και γι αυτούς τους λόγους είχε εφαρμόσει εντυπωσιακά μέτρα! Παλαιότερα το κράτος της Ολλανδίας χρηματοδοτούσε τις πόρνες και τους πόρνους της Red Light District και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η επαφή του κόσμου μαζί τους να παρέχεται δωρεάν. Ο λόγος της εφαρμογής αυτού του μέτρου, ήταν να ανατρέψει το κλίμα της αποχής από το sex και να θυμίσει στον κόσμο την χαμένη ηδονή.
Έτσι για άλλη μια φορά με την ευκαιρία των φίλων που ήθελαν να επισκεφθούν αυτήν την περιοχή, χώθηκα στα αγαπημένα μου στενά. Είχα περάσει πολλές φορές από εδώ και ένοιωθα πως αν δεν θα πέρναγα κάποια φορά, θα ήταν σαν να μην είχα πάει στο Amsterdam. Σήμερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτή την φορά είχα διάθεση να βάλω τον εγκέφαλο μου σε άλλο παιχνίδι Ήμουν αποφασισμένη για να δω ή να σκεφτώ κάτι το διαφορετικό.
Περπατάγαμε λοιπόν και οι κόκκινες από το φως βιτρίνες με τα προκλητικά κορίτσια, διαδέχονταν η μια την άλλη. Κάποια βιτρίνα περιείχε μια τύπισσα που έμοιαζε πολύ με τηλεπαρουσιάστρια της δεκαετίας του 80, κάτι μεταξύ Ραφαέλας Καρά και κέρινου ομοιώματος. Παρακάτω σε μια άλλη βιτρίνα έκανε τα νάζια της μια ξανθούλα με κοτσιδάκια, φορώντας σοσόνια και καμωνόταν το μικρό κοριτσάκι. Την χαζέψαμε για λίγο, ανάψαμε ένα τσιγάρο στο δρόμο και προχωρήσαμε. Μια στρατιωτικός με κάπως αυστηρό το βλέμμα της, με ζαρτιέρες παραλλαγής ήταν μια άλλη, και κάποιες βιτρίνες ήτανε καλά κλεισμένες με την κουρτίνα, ένδειξη ότι μέσα φιλοξενούσαν κάποιο περαστικό πελάτη. Προχωρώντας μέσα στα στενά φιλοξενήσαμε στο οπτικό μας πεδίο τα διάφορα είδη της ευγενούς προσπάθειας των κοριτσιών για να προκαλέσουν την σεξουαλικότητά των αντρών της παρέας. Πίσω από τις βιτρίνες και μπροστά στα μάτια μας, γινόταν ένα απίστευτο παιχνίδι πρόκλησης και φαντασιώσεων. Οι κατασκευαστές στολών, πρέπει να κάνουν χρυσές δουλειές εδώ, σκέφτηκα. Πόρνες πρότυπα: δασκάλες, νοικοκυρές, μπατσίνες, καλόγριες, oldies but goodies, καθαρίστριες, μοδίστρες, μέχρι και χημικοί μηχανικοί, αν έχεις βίτσιο να εκσπερματώνεις σε δοκιμαστικό σωλήνα.
Προσπάθησα κι εγώ να συγκεντρωθώ σε αυτά που έβλεπα και που φυσικά. απευθύνονταν στο αντρικό κοινό Έτσι έβαλα το μυαλό μου σε περίεργες σκέψεις, προσπαθώντας να έρθω νοερά στην θέση ενός άντρα.
Αν ήμουν άντρας λοιπόν, με ποιο είδος γυναίκας θα είχα άραγε μεγαλύτερο απωθημένο? Χρειαζόμουν μια αφετηρία… Ενώ χάζευα τις βιτρίνες κι έψαχνα στις φαντασιώσεις μου, την είδα μπροστά μου. Μπροστά μου και επάνω. Ήταν σε έναν ημιώροφο και όχι στις συνηθισμένες βιτρίνες, λαμπερή, ξανθιά, πανέμορφη, κατάλευκη σαν πορσελάνη, ανατολικών προδιαγραφών με ιδανικές αναλογίες, με χείλη ζουμερά, ηδονικά, κατακόκκινα σαν κεράσια. Δεν ήταν ντυμένη ούτε καμαριέρα, ούτε σιδεράς. Δεν ήταν ντυμένη teenager, ούτε μοντέλο του Kelvin Klein. Για την ακρίβεια δεν ήταν καθόλου ντυμένη! Απλά πράγματα! Λυτή και απέριττη. Ήταν μια γυμνή νεαρή πόρνη, που φορούσε ένα λεπτό μαύρο κολάρο γύρω από τον λαιμό της και είχε σεμνό και ταπεινό βλέμμα, αλλά παρόλα αυτά ήταν ιδιαίτερα προκλητικό και παιγνιδιάρικο. Αισθάνθηκα μια σταγόνα ιδρώτα να τρέχει στο μάγουλό μου, παρ όλη την παγωνιά και παρόλο που δεν ήμουν άντρας. Πριν προλάβει να παγώσει η σταγόνα, την έγλυψα με την άκρη της γλώσσας μου. "Αυτό είναι!", σκέφτηκα, "με "πουτάνα" δεν έχω πάει! Αν στην πραγματικότητα ήμουν άντρας, θα μου χρειαζόταν όμως μια εικόνα μιας πουτάνας … και όχι μιας νοικοκυράς ή μιας νοσοκόμας…". Της έκανα νεύμα με τα μάτια μου καλησπερίζοντας την, σκύβοντας ελαφρά το κεφάλι μου και ανταποκρίθηκε.
Μετά η παρέα κατέληξε για μια θερμαντική στάση στο γνωστό πλέον Bulldog, για ένα ζεστό καφέ και τα παρελκόμενα… Αγνάντεψα για λίγο το κανάλι που πέρναγε μπροστά από το μικρό ξενοδοχείο, πέταξα τη γόπα από το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας μου και σιγοψιθύρισα εκείνο το τραγούδι του Jacques Brel που λέει για το ναύτη, τις μπύρες και τις πουτάνες, που υποσχέθηκαν την αγάπη τους σε χίλιους άλλους άντρες. In the Port of Amsterdam…
Fetish Goddess Eva
