Όντας συνειδητή ότι γράφοντας το ακόλουθο βιωματικό κείμενο παράγω «λόγο για το σεξ» και ότι το σύστημα της σεξουαλικότητας εδραιώνεται και αναπαράγεται κυρίως μέσα από το λόγο για το σεξ θα ήταν σημαντικό ίσως εδώ να άρω κάθε αντίφαση που μπορεί να προκύψει.
«Οι λόγοι, όπως και οι σιωπές δεν υπάγονται άπαξ και δια παντός στην εξουσία, ούτε ορθώνονται άπαξ και δια παντός εναντίον της. Είναι ένα περίπλοκο και ασταθές παιχνίδι, όπου ο λόγος μπορεί να είναι ταυτόχρονα εργαλείο και αποτέλεσμα εξουσίας, αλλά και εμπόδιο, αντέρεισμα, σημείο αντίστασης και αφετηρία για μια αντιτιθέμενη στρατηγική. […] Στους λόγους για το σεξ δεν πρέπει πρωτίστως να απευθύνουμε το ερώτημα της απόρρητης θεωρίας από την οποία απορρέουν, ή, των ηθικών διαχωρισμών που επικυρώνουν, ή της ιδεολογίας (κυρίαρχης ή κυριαρχούμενης) που εκφράζουν, αλλά πρέπει να τους εξετάσουμε στα δύο επίπεδα της τακτικής παραγωγικότητάς τους (ποια αμοιβαία αποτελέσματα εξουσίας και γνώσης διασφαλίζουν) και της στρατηγικής ένταξής τους (ποια κυριαρχία και ποια σχέση δυνάμεων καθιστά τη χρησιμοποίησή τους αναγκαία σ’ αυτό ή το άλλο επεισόδιο των διάφορων αντιπαραθέσεων που προκύπτουν).»
Μισέλ Φουκώ, Η Ιστορία της Σεξουαλικότητας, Τόμος Ι – Η βούληση για γνώση
Στόχος, λοιπόν, αυτού του κειμένου είναι να επιφέρει μια ακόμα ρωγμή στο σύστημα της σεξουαλικότητας και να προτάξει επιθετικά απέναντι σε κάθε λόγο για το «πως θα έπρεπε να είναι το σεξ» το «πως είναι κάποιες πτυχές του για μια ατομικότητα». Να άρει, δηλαδή, αποκλεισμούς και όχι να δημιουργήσει καινούριους. Η κάθε ατομικότητα βιώνει το BDSM και το σεξ εν γένει με μοναδικό και διαφορετικό τρόπο και το ζητούμενο εδώ δεν είναι η ταύτιση των βιωμάτων μας για την παραγωγή κάποιας συγκεκριμένης γνώσης (πέρα από τη γνώση ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποια συλλογική γνώση για το σεξ) αλλά η ενδυνάμωση μιας τακτικής πολυσθένειας των λόγων όπου τα βιώματα και τα γούστα μας να συνυπάρχουν παράλληλα μπλοκάροντας τη δημιουργία κανονικοτήτων, κυρίαρχων ή εναλλακτικών.
Ήμουν 17 και ήταν το πρώτο ανθρώπινο ζώο με το οποίο βρεθήκαμε στην «απόλυτη» σωματική και συναισθηματική εγγύτητα. Το στενό μου μουνί καθώς και ο δρόμος των κολπικών οργασμών άνοιξαν διάπλατα και το μόνο που ήθελα ήταν να με γαμάει δυνατά, πολύ δυνατά. «Σφυροκόπα με!», τον ικέτευα. Η εγγύτητα βέβαια δεν απέκλειε τον συνεχή υπόγειο πόλεμο κυριαρχίας. Η εγκεφαλική μας μάχη μεταφερόταν και στο κρεβάτι. Πάλη με κάθε μέσο, λαβές, κιλά, δόντια, ακόμα και μια κατάνα έπαιζε στη φάση και όχι μόνο με συμβολική χρήση…
Ένα βράδυ ήμασταν έξω και μου ζήτησε να μη φύγω. «Εμπόδισέ με.» «Θα αντισταθώ όσο μπορώ αλλά αν καταφέρεις να με δέσεις και να με σύρεις μέχρι το σπίτι σου τότε θα κάτσω.» Έτσι και έγινε. Το παιχνίδι αυτό με καύλωσε απίστευτα και το γεγονός ότι ο κόσμος στο δρόμο μας κοίταζε περίεργα δε με πτόησε καθόλου και συνέχισα να βάζω κόντρα αναγκάζοντάς τον κυριολεκτικά να με σύρει. Ήμουν παραδομένη στην καύλα μιας μάχης που ήθελα να «χάνω» στο σεξουαλικό πεδίο και να «κερδίζω» στο εγκεφαλικό.
Όταν λοιπόν σε μια συζήτηση για το φεμινισμό τον οποίο αυτός, σε προβοκατόρικο τουλάχιστον επίπεδο – όπως δήλωσε χρόνια μετά– , δεν αποδεχόταν, προσπάθησε να αμφισβητήσει τη φεμινιστική μου συνείδηση με βάση το ότι έχυνα ποτάμια όταν με έδενε ή όταν με έσκιζε με soundtrack το “woman be my slave” με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά ενοχές για το φετίχ μου αυτό. Το ένστικτό μου, ωστόσο, μου έλεγε ότι δεν υπήρχε κάποια αντίφαση. Για κάποια με το δικό μου slut pride και παρόλο που τότε δεν είχα διαβάσει περί τριτοκυματικού φεμινισμού, η αυτοδιάθεση του σώματος και η ολοκληρωτική απελευθερωσή του ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί όμως woman be my slave? Γιατί η σύνδεση της γυναικείας μου πλευράς με την υποταγή με καύλωνε? Δεν είχαν παίξει τα κυρίαρχα πρότυπα ρόλο σε αυτό? Λογικά είχαν. Αλλά ποια από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι η καύλα της είναι καθαρή από τη γαμημένη κοινωνία μέσα στην οποία ζει από παιδί ή από τη διαμεσολάβηση του εμπορεύματος στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα?
Γιατί η καύλα θα πρέπει να είναι καθαρή βασικά? Και πως ακριβώς η θέσπιση political correct προτύπων καύλας θα συνέβαλε στην απελευθέρωσή μας από τα παλιά πρότυπα? Αντικαθιστώντας τα απλώς με καινούρια? Εν τέλει, η αποτοξίνωσή της καθεμιάς/νός από όλα αυτά είναι μια σταδιακή και δυναμική διαδικασία στην οποία η απενοχοποίηση κάθε μη παραβιαστικής ηδονής μόνο θετικά μπορεί να συμβάλει. Το ζητούμενο είναι ένας πλουραλισμός από ερεθίσματα και μια αποδόμηση των πρακτικών και των ρόλων μέσα από το παιχνίδι των ηδονών (ΟΛΩΝ των ηδονών, όχι πια διαχωρισμένων).
Ο πόνος και η ντροπή για την ηδονή της βίας που ξύπνησαν μέσα μου τις ενοχές μετά την παρατήρηση του τύπου είχαν γεννηθεί από τη βία της πατριαρχίας πάνω στην προσωπικότητα και το σώμα μου. Από την πρώτη μου πίπα, που την πήρα σ ένα τύπο κυρίως επειδή ήταν ιδιαίτερα πιεστικός, μέχρι την κάθε φορά που προχαρακτηριζόμουν ως αδύναμη ή άχρηστη σε κάποια «αντρική» δραστηριότητα, όλα αυτά που με γέμιζαν οργή και ντροπή.. Και η πατριαρχία θα ήταν αυτή που θα έβγαινε κερδισμένη αν υπέκυπτα στις ενοχές και αρνιόμουν την ηδονή της βίας και της υποταγής.
Προφανώς, η σχέση στο πλαίσιο της οποίας τέθηκε αυτό το ερώτημα δεν ήταν ασφαλής από σεξισμό. Το ότι βρισκόμουν συνεχώς σε μια εμπόλεμη κατάσταση μαζί του προκειμένου να περιφρουρήσω το σώμα και την προσωπικότητά μου δεν ήταν καθόλου ιδανική κατάσταση. (Ήταν, ωστόσο, επιλογή μου, τη σκοπιμότητα της οποίας επιφυλάσσομαι να κρίνω εγώ.) Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι παρόλο που υπήρχε συναίνεση από πλευράς μου στην οποιαδήποτε πράξη κυριαρχίας του στα πλαίσια του σεξ (αρκεί να νίκαγε στη μάχη που προηγούνταν) είναι πολύ πιθανόν εκείνος να το βίωνε ως πραγματική παραβίαση και να αντλούσε ηδονή απ’ αυτή την ιδέα υποτιμώντας την αξία της συναίνεσής μου ή να θεωρούσε ότι μέσω αυτού με «δάμαζε» γενικότερα. But I don’t fuckin’ care! Δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σεξιστής που μου έδωσε συναινετική ηδονή βιώνοντάς την στον στενότατο ορίζοντά του ως γενικότερη κυριαρχία πάνω μου γιατί απλά δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι κάποια μπορεί να γουστάρει υποταγή και πόνο στο σεξ και να παραμένει κυρία εαυτού.
Παρόλο που τέλος πάντων έχω καταλήξει ότι δε με καυλώνει να γαμάω μαλάκες, οι λόγοι ανάγονται στα γούστα και τις ορέξεις μου και όχι στη φεμινιστική μου συνείδηση. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι το σεξ είναι πρωταρχικά ένα εργαλείο ηδονής. Κι όπως μπορεί να είναι μια πράξη αγάπης μεταξύ φίλων ή εραστών, μπορεί να είναι και μια ουδέτερη πράξη ή μια πράξη μίσους μεταξύ εχθρών. (Προσοχή, όταν μιλάω για πράξη μίσους δεν συμπεριλαμβάνω για κανένα λόγο το οτιδήποτε μη συναινετικό. Ο βιασμός ενός βιαστή π.χ. ανήκει σε άλλο κεφάλαιο για συζήτηση.)
Anyway, σε βάθος χρόνου, συνειδητοποίησα το πόσο απελευθερωτικά βίωνα τη βία που ασκούσα και μου ασκούσαν στο πλαίσιο του BDSM. Ένστικτα που αλλιώς θα με οδηγούσαν σε εξουσιαστικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές στην καθημερινή μου ζωή ή θα καταπιέζονταν δημιουργώντας εσωτερικά μπλοκαρίσματα εκτονώνονταν και εκτονώνονται σε αυτές τις τελετουργίες και ακόμα και οι πιο«σκοτεινοί» οργασμοί μου απελευθερώνουν τόσο φως και ενδορφίνες..
https://spanku.wordpress.com/
https://www.facebook.com/spankcollective
Spank Collective Member
sameplacedungeon.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου