Σοσιαλιστές και φεμινιστές θεωρούσαν ότι η εξαφάνιση της αστικής οικογένειας θα έλυνε το πρόβλημα της πορνείας. Υποτίθεται ότι η πορνεία ήταν μια πληγή που θεραπευόταν με την παιδεία και θα εξαλειφόταν από την επανάσταση.
Το 1936 ο Βίλεμ Ράιχ προέβλεπε ότι η απελευθέρωση των νέων γυναικών θα συνοδευόταν από το τέλος της πορνογραφίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Κι όμως, παρότι οι γυναίκες είναι ελεύθερες σήμερα, στις δημοκρατικές χώρες τουλάχιστον, η πορνεία ανθίζει. Μπορούμε να βρούμε χίλιες αιτίες γι’ αυτή την επιβίωση, μία όμως είναι κυρίαρχη: ο αγοραίος έρωτας θα υπάρχει πάντοτε, εφόσον η ελευθερία δεν εγγυάται ίση κατανομή ηδονών _ μεγάλος αριθμός ατόμων δεν έχει πρόσβαση στην απόλαυση λόγω φτώχειας, ασχήμιας, ηλικίας
Δεν χρειάζεται να ωραιοποιούμε τα πράγματα: η πορνεία παραμένει ένα άχαρο και ελεεινό επάγγελμα που εκθέτει όσους το ασκούν στα καπρίτσια των πελατών, στις αυθαιρεσίες της αστυνομίας, στη βία των προαγωγών, στην απόρριψη των «καθωσπρέπει» πολιτών.
Οι εκπορνευόμενοι, θύματα ανέχειας και χωρίς καμία προοπτική, προτιμούν αυτό τον δρόμο από άλλες ασχολίες εξίσου ταπεινωτικές. Η διαμάχη γύρω από το ζήτημα μοιάζει σήμερα με κυνήγι μαγισσών: φανατικοί, αντιδραστικές φεμινίστριες, συντηρητικοί της δεξιάς και της αριστεράς συνασπίζονται επιδεινώνοντας την αθλιότητα της πορνείας.
Οι πόρνες θεωρούνται λοιπόν αθώα θύματα στον δρόμο της απωλείας που πρέπει να επιστρέψουν στον σωστό, δρόμο.
Κοντολογίς, κάποτε τις θεωρούσαμε εγκληματίες, ενώ σήμερα τις θεωρούμε παιδιά. Οι σύλλογοι «εργαζομένων στο σεξ» ζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε τα αιτήματά τους, διότι πιστεύουμε ότι είναι απλές μαριονέτες χωρίς καμία αυτονομία.
Οι πόρνες, οι ζιγκολό, οι τραβεστί δεν προσπαθούν να καταργήσουν το επάγγελμά τους, αλλά να το βελτιώσουν: αυτό ταράζει τον φιλήσυχο πολίτη. Θέλουμε να τους σώσουμε όλους, ενώ εκείνοι θέλουν απλώς να αντιμετωπίζονται ως κάτι φυσιολογικό.
Υπάρχει πράγματι μια φιλελεύθερη αριστερά που αναγνωρίζει το ευρύ φάσμα προσωπικών επιλογών και τις σέβεται στο πλαίσιο της κοινωνικής προόδου, καθώς και μια συντηρητική αριστερά που ηθικολογεί και τιμωρεί επιμένοντας να διορθώσει το άτομο, να το διαπαιδαγωγήσει και να το αναμορφώσει. Αυτή η αριστερά, στο όνομα της αξιοπρέπειας, μοιάζει μ’ εκείνους τους χριστιανούς του Μεσαίωνα που έκαιγαν τις μάγισσες και σκότωναν τους απίστους για να σώσουν την ψυχή τους.
Τι να κάνουμε λοιπόν εφόσον ξέρουμε ότι δεν υπάρχει η τέλεια λύση και ότι βρισκόμαστε σε συμπληγάδες;
Να διαλέξουμε το λιγότερο κακό: να μεταρρυθμίσουμε το επάγγελμα ώστε οι άνθρωποι που το ασκούν να απολαμβάνουν τον καρπό της εργασίας τους και να μπορούν να το εγκαταλείψουν όποτε επιθυμούν χωρίς να είναι κοινωνικά στιγματισμένοι.
Οι εκδιδόμενοι πρέπει να προστατεύονται από τη μαστροπεία και να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, καθώς φροντίζουν για τη δημόσια υγεία και προσφέρουν μερικές ωραίες στιγμές στους μοναχικούς.
Ο αγοραίος έρωτας είναι σημείο όπου συγκλίνουν όλα τα άγχη μιας κοινωνίας που πίστεψε στη χειραφέτηση του έρωτα, για να διαπιστώσει ότι τα προβλήματα όχι μόνο δεν λύθηκαν, αλλά έγιναν πιο σύνθετα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε ότι οι σεξουαλικές υπηρεσίες είναι μια κοινωνική εργασία όπως οποιαδήποτε άλλη _ η πορνεία πρέπει να απαλλαγεί από τις κατάρες όλων των πολιτικών αποχρώσεων.
Ας πάμε λίγο μακρύτερα τώρα: τώρα που το «δεύτερο φύλο» έγινε οικονομικός παράγοντας με πλήρη δικαιώματα, γιατί να μην ανοίξουν μπορντέλα για άντρες και γυναίκες, γιατί να μην επιτραπεί ο αγοραίος έρωτας σε όλους;
Υπάρχει βέβαια ο σεξουαλικός τουρισμός για τις γυναίκες στην Αφρική και στην Καραϊβική, καθώς και δίκτυα call boys ή rent boys.
Όσο για τις κλασικές αντιρρήσεις _ότι οι γυναίκες παραείναι συναισθηματικές, ότι δεν θα εγκαταλειφθούν ποτέ σε ανώνυμο σεξ_, εξιδανικεύουν τη θηλυκότητα και συγχέουν μια πολιτιστική αξία με μια πραγματικότητα της φύσης, παίρνοντας ως δεδομένο ότι οι άνδρες έχουν πιο παρορμητική λίμπιντο από εκείνη των γυναικών και είναι λιγότερο συναισθηματικοί.
Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι, αν άνοιγαν μπορντέλα για γυναίκες, θα θεωρούσαμε πουτάνες τις πελάτισσες και όχι τους εκδιδόμενους άντρες…
Να λοιπόν που οι γυναίκες στιγματίζονται και από τις δύο πλευρές, και ως πωλήτριες και ως καταναλώτριες σεξουαλικών υπηρεσιών _ παράξενος αναχρονισμός σε μια εποχή όπου οι περισσότερες κερδίζουν μόνες τους τα προς το ζην και επιζητούν ανάλογες απολαύσεις.
Γιατί η αποδοκιμασία είναι μικρότερη προς έναν ζιγκολό απ’ ό,τι προς μια γυναίκα που ασκεί το ίδιο επάγγελμα;
Συνεχίζουμε λοιπόν να μεταφέρουμε στο χώρο των αξιών το πρότυπο των γεννητικών οργάνων: ο άντρας έχει πέος, η γυναίκα δέχεται αυτό το πέος.
‘Ενα αιώνα μετά τον Φρόύντ, πολλοί είναι ακόμα αγκιστρωμένοι σ’ αυτή την αρχαϊκή προκατάληψη.
Έτσι εξηγούνται όλα….
socialsecurity.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου