Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω από το dungeon που πολλές φορές το
χρησιμοποιώ και σαν σπίτι μου. Είμαι αμακιγιάριστη, φορώ φόρμα και
αθλητικά παπούτσια. Είμαι μια απλή γυναίκα, που περπατά στο δρόμο μόνη.
Αλλά ποιος νοιάζεται για το ποια είμαι? Έχω κι εγώ σταματήσει να
παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, γιατί μου προκαλεί άγχος
Πριν λίγες μέρες είδα μια γυναίκα, περίπου στα πενήντα πέντε να κλέβει από ένα περίπτερο μια σοκολάτα. Ένοιωσα συνένοχη με τον αέρα και χάρηκα που δεν την είδε κανείς. Έφυγε με βήμα φοβισμένο και ας μην ήταν το τρόπαιο της σπουδαίο, για εκείνη άξιζε πολλά. Για πιο λόγο να μιλήσω, για να πω την αλήθεια, το καταχάρηκα. Στο μυαλό μου εισέβαλε πάλι η κόρη μου, εισβάλλει συνέχεια, η εικόνα της ξεκάθαρη και λαμπερή, με ξεβολεύει από την δήθεν ηρεμία μου.
Περπατώ αρκετά στο κέντρο της Αθήνα. Μου αρέσει, γιατί ο δρόμος είναι τα ταξίδια που δεν μπορώ να κάνω πια. Οι τοίχοι των πολυκατοικιών μοιάζουν ζωντανοί. Ζωντανοί αλλά μίζεροι. Αφίσες, συνθήματα, διαφημίσεις, αστεία, ατάκες, βρισιές, βρώμα, υγρασία και μερικά γκράφιτι, αλλά τώρα πια δεν βλέπω πεσμένα φύλλα από τα ελάχιστα δέντρα που υπάρχουν γύρω μου, κι ας είναι φθινόπωρο. Πηδώ πάνω από γεμάτες σακούλες με σκουπίδια, παντού ενοικιαστήρια, διαβάζω ταμπέλες και αγγελίες κάθε είδους, και προσπαθώ να μην σκοντάψω στα σπασμένα και βγαλμένα πλακάκια του πεζοδρομίου, να χωρέσω να περάσω ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, για να δω που οδηγεί ο δρόμος που έχω πάρει. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο… αλλά έχω μια δυσκολία να κατανοήσω τους δρόμους που περπατώ, όπως επίσης έχω δυσκολία να αγγίξω τον οποιοδήποτε άνθρωπο που περνά από δίπλα μου.
Με πιάνει ντροπή να είμαι ευγενική, γιατί οι άνθρωποι που περπατούν διπλά μου και με σκουντάνε με τον αγκώνα τους ή με πατούν κατά λάθος με αντιμετωπίζουν σαν εχθρό. Περπατώ λοιπόν κι αποφεύγω το βλέμμα του καθενός. Το κάνω μόνο αν υπάρχει αρκετός χώρος για να ξεφύγει τουλάχιστον ο ένας από τους δυο μας. Αν τύχη και τον κοιτάξω κατάματα την στιγμή που με προσπερνά, πανικοβάλλετε, έτσι παραχωρώ λίγο χώρο στο πεζοδρόμιο και κοιτάμε θυμωμένα στο κενό, σαν να κάνουμε αγώνα για να δώσουμε λίγο νόημα στη τυχαία μας συνάντηση. Αλήθεια που βρίσκεται κρυμμένος τόσος θυμός? Γιατί δεν μπορείς να συνυπάρχεις μαζί μου?
Με προβληματίζει η καθημερινότητα, γιατί οι τάσεις φυγής που είχα στο παρελθόν, δεν έχουν πλέον τα κουράγια να με τραβήξουν προς το μέρος τους. Μένω εδώ και τ΄αποδέχομαι. Έχω στεριώσει...έριξα άγκυρες που λένε και έδεσα... Δεν ξέρω τι έχω αποδεχτεί και δεν μπορώ να καταλάβω. Ξέμεινα εδώ χωρίς έμπνευση, με υποταγές που ξόφλησαν, με φίλους που το’βαλλαν στα πόδια αδιάφορα, με γνωριμίες περαστικές, με κάποιους που με σχημάτισαν στο μυαλό τους σαν θεά και άλλοι σαν προσωρινή κι ασήμαντη. Ξέμεινα εδώ με ανθρώπους, που δεν μπορούν ούτε αυτοί να καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί.
Δεν θα συνεχίσω να ζωγραφίζω. Νομίζω ότι δεν μπορώ γιατί η ζωγραφική θέλει πάθος και παρατηρητικότητα, να μην φοβάσαι τον θάνατο, ακόμη και να μπορείς να δαγκώσεις το δέρμα σου για μια αγάπη. Μόνο που τώρα η αγάπες πια δαγκώνουν το δέρμα τους από μόνες τους. Έχουν κρυφτεί όλες σε μια ντουλάπα και καταβροχθίζουν τον κανίβαλο εαυτό τους. Ο θάνατος δείχνει παγερή αδιαφορία για τους φόβους μου. Μέχρι και αυτός μου γυρίζει την πλάτη.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω ξανά στο dungeon είμαι πάλι εγώ, μια γυναίκα μόνη που ονειρεύεται κροκόδειλους να κλαίνε, που κοιμάται σε διπλό κρεβάτι και δένει μια κορδέλιτσα στο χέρι της για να θυμάται. Να θυμάται πως πρέπει να φεύγει πριν δανειστεί ξανά στον οποιοιδήποτε χωρίς το ανάλογο τίμημα, χωρίς αντάλλαγμα, τσάμπα και χωρίς να πληρώσει τόκο…. Είμαι εγώ η Mistress Eva, που ψάχνει την αθωότητα σε συρτάρια με φθαρμένα χαρτιά, γράφει ακόμα ημερολόγιο σε ένα σχολικό τετράδιο κι ελπίζει ακόμα στη συντρόφια του ραδιοφώνου. Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, είμαι μόνο εγώ, αλλά όλοι νομίζουν πως δεν είμαι μόνη.
SM Art Lady
