Μαρί-τι πάρτι και Cleo

Οι Απόκριες της Άννα-Γούλα

«Οι διάφορες ψυχές- περιπλανώμενες στο κενό μέσα στους αιώνες- έρχονται και με συναντούν, μπαίνουν στο σώμα μου κάθε φορά που επιλέγω να φορέσω το κοστούμι κάποιου συγκεκριμένου χαρακτήρα. Έτσι, ζω για λίγο σαν να είμαι κάποια άλλη και βλέπω τα πράγματα μέσα από τα μάτια του- και πάντα υπό το βάρος των αιώνων».

Πολλοί πιστεύουν πως είναι εύκολο να είσαι βασίλισσα. Αλλά τι μπορεί να γνωρίζουν οι κοινοί θνητοί για την μοναξιά της κορυφής; Τις θυσίες που απαιτούνται για να κρατάς τις ισορροπίες, τα πρωτόκολλα, τη διπλωματία, τους συμβιβασμούς. Γιατί ακόμα και οι βασιλείς κάποια στιγμή συμβιβάζονται.
Εγώ όταν νιώθω πιεσμένη κι ασφυκτιώ το ρίχνω στα πάρτι. Αγαπώ τις μαρέγκες και τα κέικ και πραγματικά εκνευρίζομαι όταν δοκιμάζω κάποιες που δεν είναι τέλειες. Ξέρετε, ο καλός μάγειρας δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Οι καλύτεροι από αυτούς ζητάνε ακόμα και να πληρώνονται. Τις προάλλες έφαγα πέρδικες ψητές γεμιστές με συκωτάκια και κεράσι, μαριναρισμένες σε κόκκινο κρασί με μέλι και δεν ήταν καθόλου καλές. Ευτυχώς το γεύμα δεν ήταν επίσημο- μονό εγώ κι ο Λουί ήμασταν- κι έτσι δεν κινδυνέψαμε να ρεζιλευτούμε.

 Τελευταία ο Λουί είναι ανήσυχος. Αλλά και στην αυλή ακούγονται διάφορα κι επικρατεί μια μικρή αναστάτωση πού και πού. Δεν μου αρέσει καθόλου. Αλλά οι φήμες φούντωσαν όταν προχθές ήρθαν η Κοκό και η Σανέλ (μεταξύ μας, ήτανε απαράδεκτα ντυμένες) μαζί με κάτι άλλες κυρίες των τιμών, προσκεκλημένες μου από την Αυστριακή αυλή. Άρχισαν να λένε κάτι ανόητες ιστορίες που άκουσαν ερχόμενες εδώ. Ότι ο λαός δεν περνάει καλά, όπως ισχυρίζεται και ότι υπάρχει δυσαρέσκεια και θυμός. Ότι ρίχνουν το φταίξιμο σε εμάς και τολμάνε να πουν ότι είμαστε σπάταλοι και νοιαζόμαστε μόνο για την καλοπέρασή μας.

Εγώ πιστεύω ότι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί απλά είμαστε πολύ ελαστικοί. Θα έπρεπε από καιρό να είχαμε πιάσει αυτούς που τους ξεσηκώνουν και να τους είχαμε κρεμάσει δημοσίως για παραδειγματισμό. Είμαι σίγουρη ότι είναι βαλτοί -θα τους έχει χρηματίσει ο Μονσελιέ. Πάντα μας ζήλευε. Μπορεί ακόμα να είναι και μια συνομωσία της αγγλικής αυλής εναντίον μας. Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι έχουμε πολύ καλύτερο στυλ. Τέλος πάντων αργά η γρήγορα όλα αυτά θα τελειώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κάλεσα τα πνεύματα χτες και με καθησύχασαν. Μου είπαν το τέλος είναι κοντά. Βγήκε και στα χαρτιά. Το επαλήθευσα. Δε θα σκοτιστώ παραπάνω.
 

Σήμερα θα έρθουν ο Ιβ, ο Σεν και ο Λοράν που τελευταία λατρεύει να φοράει την μάσκα του αλόγου, για τσάι. Απολαμβάνω την παρέα τους και κάνουμε πολλές τρέλες μαζί. Θα περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα. Γιατί σημασία στη ζωή έχει να υπάρχει κέφι-κέφι-κέφι!
 Πολλοί πιστεύουν πως είναι εύκολο να είσαι αυτοκράτειρα. Αλλά τι μπορεί να γνωρίζουν οι κοινοί θνητοί για την μοναξιά της κορυφής; Τις θυσίες που απαιτούνται για να κρατάς τις ισορροπίες, τη διπλωματία, τους συμβιβασμούς. Γιατί ακόμα και οι αυτοκράτειρες κάποια στιγμή συμβιβάζονται.
Εγώ, για παράδειγμα, προχτές ήθελα να φορέσω το αγαπημένο μου χρυσό ΓΟUΣΣΙ φόρεμα με τα χρυσά μου σανδάλια και την πόρπη του χρυσού σκαραβαίου αλλά ήταν αδύνατο. Έχω πάρει τουλάχιστον Ζ”-Η΄ μνες και το συγκεκριμένο φόρεμα δεν με αναδείκνυε καθόλου. Έτσι, περιορίστηκα στο μπλε λάπις λάζουλι φόρεμα μου που το έχω ξαναφορέσει άλλη μία φορά σε δημόσια εκτέλεση. Τι ντροπή! Ελπίζω να μην το θυμούνται.
 Σκέφτομαι πως χρειάζεται ένα μεγάλο έργο, κωλοσιαίο. Ίσως μια πυραμίδα δικιά μου. Η αλήθεια είναι πως θέλει χρόνο ή μάλλον χρόνια, αλλά αν βάλω να δουλεύουν διπλές και τριπλές βάρδιες το χτίσιμο δεν θα σταματάει σχεδόν ποτέ. Ίσως έτσι προλάβω να το ολοκληρώσω πριν αλλάξω γνώμη. Εάν έργο αντάξιο της ομορφιάς μου. Πρέπει να βρω έναν φιλόδοξο μηχανικό με όραμα. Θα καλέσω αυτόν τον Έλληνα τον Ευκλείδη να κάνει τα μαλλιά μου για αρχή. Θέλω κάτι νέο και καινοτόμο, να με θυμούνται όλοι γι’ αυτό. Μια πυραμίδα, ναι, αλλά ίσως να την κάνω γυάλινη ή όλη με καθρέφτες. Θα ήταν πολύ εντυπωσιακή μέσα στην έρημο! Γιατί στη σύγχρονη αρχιτεκτονική πρέπει να δένει το οικοδόμημα με το τοπίο.
 Κι ένα θέαμα χρειαζόμαστε οπωσδήποτε. Ένα παρέιντ, κάτι. Να έχει άρματα, μουσικούς, χορευτές, κόσμο, λιοντάρια, εξωτικά πουλιά, μαύρους δίποδους από το νότο, κροκόδειλους σε τσάντες και παπούτσια, βροχή από χρυσά νομίσματα και ροδοπέταλα παντού, οίνος να ρέει στον λαό! Τρέλα, τρέλα! Μμμμ, θα χρειαστεί να αναβαθμίσω και το άρμα μου. Πρέπει να το κάνω περίπου ρμ” παλάμες ψηλότερο από πέρυσι. Σίγουρα είναι το μεγαλύτερο του κόσμου. Να το αφήσω χρυσό ή να το ντύσω λεοπάρ; Μάλλον θα πρέπει να φτιάξω και στολίτσα στους σκλάβους που θα το τραβάνε. Να θυμηθώ να πω στη Ντονατέλα να τα φτιάξει. Καταπληκτική σχεδιάστρια και οι ράφτρες της είναι φίνες. Όλοι θα ‘χουν να το λένε ότι ακόμα και οι δούλοι της Cleo φοράνε Ντονατέλα. Γιατί δεν φτάνει μόνο να είσαι αυτοκράτειρα πρέπει και να το δείχνεις κιόλας!

Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης

Φωτογραφίες: Ανδρέας Χρυσοστόμου

grekamag.gr