Ο άνθρωπος που ανακάλυψε το SEX

Κοντός, άσχημος, με σκάφος μεγαλύτερο από του Ωνάση κι ένα αληθινό "κανόνι" κάτω από το πάντοτε μεταξωτό εσώρουχό του. Ο μαέστρος της πορνογραφίας Χάρολντ Ρόμπινς, (Harold Robbins) άλλαξε στα '70s τη συχνότητα της στύσης στις κρεβατοκάμαρες του πλανήτη

Φτάνοντας άφραγκος στο L.A., ο Ρόμπινς κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να γίνει περιζήτητος -αυτός, τα βιβλία του και το “κανόνι” του- με αμέτρητες καλλονές στα κρεβάτια του.

Όλοι οι άντρες που ζούσαν γύρω από τους λόφους του Χόλιγουντ στη δεκαετία του ’70 ήθελαν να μοιάσουν στον Χάρολντ Ρόμπινς. Δεν ήταν τόσο το χρήμα του που τον έκανε να ξεχωρίζει (αυτό το είχαν πολλοί), αλλά το μεγαλείο των οργασμών του. Τα αμέτρητα δολάριά του τα σκόρπαγε πολύ θεαματικότερα από τους άλλους πλούσιους. Δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε από τα 14 αυτοκίνητά του –ανάμεσα τους μερικές Μπέντλεϊ, Τζένσονς και Ρολς Ρόις–, τις βίλες του στα καλύτερα σημεία του πλανήτη ή το γιοτ που ήταν μεγαλύτερο από εκείνο του Ωνάση.

 Όπως είχε πει επανειλημμένα ο Χάρολντ, «όλα αυτά τα έχω χεσμένα». Αυτό που τον έκανε άρχοντα στη γη των ονείρων ήταν πάνω απ’ όλα το «αληθινό κανόνι» του, όπως ο ίδιος διαφήμιζε το χρησιμότερο όπλο του (το πέος του), το οποίο ήταν πάντοτε σε ετοιμότητα κάτω από το –πάντα μεταξωτό– εσώρουχό του, και βεβαίως η φαντασία του που πεταγόταν από τα σπλάχνα του «κανονιού» ως τα ουράνια του Χόλιγουντ σαν πύρινο σιντριβάνι. Οι «κανονιές» του Χάρολντ, λένε, ακούγονταν ως την Κόλαση.

Διόλου τυχαία, λοιπόν, ο Χιού Χέφνερ τον μισούσε σαν τον διάβολο – κι εκείνος γέλαγε πολύ με αυτό το κατόρθωμά του. Διότι ποιος ήταν αυτός ο φαντασιόπληκτος, κοντός, καραφλός, παχουλός, άσχημος τύπος με το στόμα-οχετό, το φοβερό «κανόνι» και ένα τσιγάρο μονίμως στα χείλη; Ο οποίος μάλιστα έφτασε άφραγκος στο Λος Άντζελες από το πουθενά, λίγο πριν από την εποχή του Έλβις, καταφέρνοντας μέσα σε μια δεκαετία να αναρριχηθεί σαν αίλουρος και να μεταμορφωθεί από Κανένας που ήταν στον περιζήτητο, άφταστο, ακαταμάχητο, διεφθαρμένο, αχόρταγο κύριο Ρόμπινς, με τις αμέτρητες καλλονές στα κρεβάτια του και όλο τον κόσμο στα πόδια του;

Ο «θεός της στύσης»

Ο Χάρολντ Ρόμπινς έγραφε μυθιστορήματα. Καυτές σελίδες όπου έσμιξαν ο πόθος, το πάθος και η λαγνεία, και έγιναν η αμαρτία της Αμερικής. Διότι δεν αναστάτωναν απλώς τις νοικοκυρές και τους έφηβους, αλλά και τους διανοούμενους που έκρυβαν σαν θανάσιμο μυστικό την αδυναμία τους για τις –«κακογραμμένες», όπως τσίριζαν με λύσσα– ιστορίες του Ρόμπινς. Δεν υπήρχε ακόμα Ίντερνετ εκείνη την εποχή ούτε βίντεο. Παρά μόνο πορνοπεριοδικά και πορνοταινίες σε πορνοσινεμά. Οι καυτές ιστορίες του Χάρολντ, λοιπόν, εισέβαλαν στις κρεβατοκάμαρες και άλλαξαν την ταχύτητα της φαντασίωσης και τη συχνότητα της στύσης. «Σεξ;», αναρωτιέται ένας Άγγλος συνάδελφος. «Οι προτιμήσεις του Ρόμπινς ήταν ένα μείγμα συναισθήματος και επίθεσης με πέτσινο όπλο. Τραβούσε τη δεύτερη γυναίκα του σε οργανωμένα όργια, έτσι ώστε αργότερα να τα περιγράψει στις σελίδες του. Του άρεσε να του βάζουν μια μικρή κορδέλα στα οπίσθια… Δεν μπορείς να γράψεις ή να μιλήσεις γι’ αυτόν χωρίς να ακουστείς σαν πορνογράφος».

Ήταν η εποχή που οι πλειμπόι κυκλοφορούσαν με εμπριμέ πουκάμισα και χαλαρούς μυς –εκτός πάντα από το πέτσινο ακλόνητο «κανόνι» τους–, διότι η γυμναστική ήταν περιττή πέραν της κρεβατοκάμαρας.

Η πορνογραφία, όμως, ήταν κάτι περισσότερο από ταμπού για τον κύριο Ρόμπινς· ήταν ανάγκη: έκφραση, ξέσπασμα, κραυγή, αποτοξίνωση, ηδονή. Ήταν η τέχνη του. Όπως ομολόγησε κάποτε ένας φανατικός αναγνώστης του, «ώσπου να φτάσω στην τελευταία σελίδα του “Πειρατή” (ενός εκ των πολλών μπεστ σέλερ του Χάρολντ), είχα εκσπερματώσει πάνω από δέκα φορές». Δεν ήταν ο μόνος. Όταν έπεσε ο «Πειρατής» στα χέρια μου, τον καιρό που πήγαινα στη δευτέρα Γυμνασίου, πέρασα την πιο καυτή εβδομάδα της εφηβείας μου και έκτοτε ρούφηξα μετά μανίας όλα τα μυθιστορήματά του. Όσο οι βαθμοί μου στα Νέα Ελληνικά έπεφταν, η λίμπιντο έφτανε στο φεγγάρι.

Πολλά από τα βιβλία του Ρόμπινς μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη. Στην ταινία “The Adventurers” του 1969, παρά τον τίτλο, τον πρώτο λόγο δεν έχει η αδρεναλίνη, αλλά η τεστοστερόνη.

Τι να τον κάνεις τον Μυριβήλη και τον Βενέζη, όταν υπάρχει ο Ρόμπινς; Ήταν η εποχή που η τηλεοπτική μεταφορά του δικού του «79 Park Avenue» είχε ξεπεράσει σε θεαματικότητα κάθε άλλο ελληνικό ή ξένο σίριαλ στην ελληνική τηλεόραση. Τέλη δεκαετίας του ’70. Η χρυσή εποχή του Χάρολντ Ρόμπινς και ξερό ψωμί: «Ποτέ μην αγαπήσεις ξένο». «Μπέτσι». «Όταν φύγει η αγάπη». «Οι κληρονόμοι». «Τα όνειρα πεθαίνουν πρώτα». Όταν ρωτήθηκε εκείνη τη δεκαετία ο πρώτος μεγαλοεκδότης του, ο Νεοϋορκέζος Άλφρεντ Νοπφ Τζούνιορ (ο οποίος έγινε δισεκατομμυριούχος χάρη σε αυτόν), πώς τόλμησε να εκδώσει έναν τέτοιο συγγραφέα, απάντησε –αποστομώνοντας τον ρεπόρτερ– ότι «επειδή ποτέ δεν διάβασα ένα βιβλίο του που να μη με κάνει να κλαίω στη μία σελίδα και να καυλώνω στην επόμενη».

Μη ρωτάτε για το παρελθόν του συγγραφέα. Από πού ήρθε, ποιος ήταν, σε τι Θεό πίστευε… Please, μην το χαλάτε. Κανείς δεν ήθελε να ξέρει τίποτα παραπάνω από όσα έγραφε ο «κανονιέρης». Σημασία είχε μόνο ότι ο Χάρολντ Ρόμπινς ήταν σούπερ εφευρέτης. Ανακάλυψε το σεξ αλά Ρόμπινς, μια ανανεωμένη φόρμουλα ρωμαϊκών διαστάσεων, η οποία εισέβαλε στο Χόλιγουντ σαν μπαρούτι και μετά έσκασε σε όλη την υφήλιο! Έτσι, έγινε διάσημος ως ο «θεός της στύσης». Ήταν η εποχή που οι πλειμπόι κυκλοφορούσαν με εμπριμέ πουκάμισα και χαλαρούς μυς –εκτός πάντα από το πέτσινο ακλόνητο «κανόνι» τους–, διότι η γυμναστική ήταν περιττή πέραν της κρεβατοκάμαρας.

Στα όργια του Χάρολντ, όπου η σαμπάνια, η κοκαΐνη και το χαβιάρι ανανεώνονταν διαρκώς, συμμετείχαν οι μεγαλύτεροι σταρ, οι καλύτεροι πορνοστάρ, κάποιοι μαγκωμένοι διανοούμενοι και τα πιο σέξι κορίτσια στη Γη.

 Πάνω απ’ όλα, ο Ρόμπινς αγαπούσε το εξωσυζυγικό σεξ. Όταν τον άφησε η πρώτη του γυναίκα γι’ αυτό το λόγο, παντρεύτηκε τη δεύτερη, την Γκρέις, το 1965, με μία προϋπόθεση: θα αγαπούσε μόνον αυτόν, αλλά θα έκανε έρωτα και με όλους τους φίλους του. Όπως παρατηρεί ο Άντριου Γουίλσον στη βιογραφία «Χάρολντ Ρόμπινς: ο άντρας που εφηύρε το σεξ», η οποία έγινε μπεστ σέλερ στην Αμερική, ο Ρόμπινς πίστευε πως «το κεράτωμα ήταν θεμελιώδες για τις ιστορίες που έγραφε και απαιτούσε οι γυναίκες του να το αποδέχονται». Όταν άρχισε να διοργανώνει τις περίφημες νύχτες οργίων στη βίλα του στο Μπέβερλι Χιλς, ο μεγάλος ανταγωνιστής του, ο Χιου Χέφνερ, έχασε το μονοπώλιο της λάμψης του.

Harold Robbins and Grace Palermo

Παρά το «κανόνι» του, λίγες γυναίκες ήθελαν να κοιμηθούν μαζί του προτού ανέβει στο ρετιρέ της δόξας του.

Στα όργια του Χάρολντ, όπου η Dom Perignon, η κοκαΐνη και το χαβιάρι ανανεώνονταν διαρκώς στον μπουφέ, έσμιξε –όπως το έθεσε κάποτε ένας παρατηρητής– «όλη η αφρόκρεμα του καυλωμένου Λος Άντζελες: οι μεγαλύτεροι σταρ, μερικοί εκ των οποίων πρωταγωνίστησαν κατά καιρούς στις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του Ρόμπινς, οι καλύτεροι πορνοστάρ, οι γνωστότεροι ατζέντηδες και κάποιοι μαγκωμένοι διανοούμενοι, οι οποίοι κατέβαζαν ζαλισμένοι τα παντελόνια τους και χωρίς απαραίτητα να έχουν συστηθεί, βρίσκονταν γυμνοί στην αγκαλιά της ίδιας γυναίκας. Στα σαλόνια του Ρόμπινς μαζεύονταν τα πιο σέξι κορίτσια στη Γη!».

Αργότερα, οι νύχτες οργίων του Ρόμπινς εξαπλώθηκαν σε όλες τις ιδιόκτητες βίλες και διαμερίσματα όπου είχε στήσει κανόνια ο κανονιέρης: Ακαπούλκο, Νότια Γαλλία, Μανχάταν και, βεβαίως, στην περίφημη θαλαμηγό του, η οποία αλώνιζε τους ωκεανούς χειμώνα καλοκαίρι. Όπως περιγράφει ένας αυτόπτης μάρτυρας, «μοίραζε μακριά μπουρνούζια στους άντρες καλεσμένους του και τους άφηνε να “παίξουν” μόνοι τους. Υπήρχαν ωστόσο αυστηροί κανόνες: αν κάποιος καλεσμένος δεν έβρισκε καμία κοπέλα του γούστου του στο δωμάτιο ή αν αυτές του γούστου του δεν ήταν διαθέσιμες, έπρεπε να παραμένει ευγενικός, κόσμιος, ομιλητικός, με το ποτό του στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο, και να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του».

Όλα αυτά, που τώρα φαντάζουν απερίγραπτα γραφικά, σφράγισαν το χίπικο πνεύμα της δεκαετίας των λουλουδιών και μιας ερωτικής έξαρσης που, ως γνωστόν, έσκασε σαν πυροτέχνημα, για να σβήσει αργότερα σαν ξεχασμένο μυθιστόρημα του Ρόμπινς. Όπως παρατηρεί ένας Αμερικανός ιστορικός, «σε πολλούς διαφεύγει το γεγονός πως τα ’70s, πέρα από δεκαετία της ερωτικής παραζάλης, του Studio 54 και της ντίσκο, ήταν πάνω απ’ όλα η δεκαετία του Χάρολντ Ρόμπινς. Ήταν ο άνθρωπος που έπιασε απόλυτα το μήνυμα των καιρών του και το σφύριξε σαν ρεφρέν, μετατρέποντάς το σε τρόπο ζωής, γραφής, απόλαυσης και κέρδους. Ήταν ο πιο μεγαλοφυής καιροσκόπος και ένας από τους πρώτους του είδους του που κατάφερε να γίνει δισεκατομμυριούχος δακτυλογραφώντας απλές ιστορίες στο χαρτί. Κανείς δεν κατάφερε να του μοιάσει διότι ήταν ένας και μοναδικός, στη δόξα του και στην πτώση του».

Μιχάλης Σκαφίδας

andro.gr