Αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο "στρατόπεδα", αυτό του BDSM και αυτό του vanilla, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι χωρισμένοι. Αλλά δεν είναι.
Είναι σχεδόν σίγουρο, πως οι πιο θαρραλέοι επισκέπτονταν τους οίκους ανοχής, ζητώντας το λεγόμενο "αυταρχικό". Και είναι λογικό, διότι αν πάρουμε το BDSM ως παιχνίδι - εξουσίας, ρόλου, κτλ - δεν θα πρέπει να τους ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο. Και δεν θα προσθέσω την ευκολία των ανδρών να πηγαίνουν στα μπουρδέλα... Ταινίες δεν υπήρχαν, sex shops δεν υπήρχαν, επαγγελματίες δεν υπήρχαν, internet δεν υπήρχε, τι θα μπορούσε να κάνει ο πτωχός BDSMer; Ουσιαστικά τίποτα ουσιαστικό.
Όσο για τις γυναίκες, δεν νομίζω να είχαν καμμία ελπίδα. Αν οι άνδρες είχαν 1-2 εναλλακτικές, η θέση της γυναίκας δεν της επέτρεπε να κάνει το οτιδήποτε. Και καλά ο άνδρας να γονατίζει και να τις τρώει από τις πουτάνες. Ποιος θα το μάθαινε; Αλλά η γυναίκα να βάζει τα χέρια στη μέση και να διατάζει έναν άνδρα? Με τίποτα!!!
Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, τρομερά. Το BDSM είναι παντού. Και είναι μόδα. Είναι το "κάτι διαφορετικό", το "βρώμικο", το "kinky", το "προχωρημένο". Σήμερα, δεν υπάρχει σχεδόν καμμία ταινία porno, που να μην έχει φετιχιστικά - τουλάχιστον - στοιχεία. Τα sex shops φυτρώνουν σαν να μανιτάρια και έχουν όλα και έναν τομέα με... "bondage". Οι... δυναμικές "κυρίες" που αναζητούν "χαμηλών τόνων άνδρες", είναι παντού στις εφημερίδες.
Το δε internet, βρίθει από εξοπλισμούς, αγγελίες, sites γνωριμιών ενώ η βιομηχανία του BDSM σε λίγα χρόνια ακόμα, θα θεωρείται, άνετα, "βαριά". Άσχετοι, ανίδεοι, βαριεστημένοι με τη ζωή τους άνθρωποι, ψωνίζουν δονητές, dildos, μαστίγια, χειροπέδες και μοστράρουν για BDSMers. Υποτονικοί και ξενέρωτοι άνδρες, νοιώθουν κάτι όταν ανακατεύονται με τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Θέλουν να λένε στους φίλους τους ότι πήγαν σε "αφέντρα". Το ότι μας πήδηξε, όμως η αφέντρα, δεν το λέμε πουθενά...
Γυναίκες που παίρνουν ένα μαστίγιο στο χέρι και φορούν μία μπότα, γίνονται ξαφνικά οι κυρίαρχες του σύμπαντος. Τα ξέρουν όλα. Τα κάνουν όλα. Το ότι όταν γυρίζουν στο σπίτι τους και σταυρώνουν τα δάχτυλα να μην έχουν χάσει τον γκόμενο - μα ήταν τόσο προχώ! δεν μπορεί! - και να του έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον, δεν τ' ομολογούν ούτε στον εαυτό τους...
Όλοι είναι όλα. Και όλα είναι όλοι.
Όλοι νομίζουν πως έχουν πιάσει τη καλή από τα μαλλιά. Αλλά η καλή φοράει περούκα. Και αποκριάτικη μάσκα.
Όχι. Οι αληθινοί BDSMers δεν είναι κάτι καλύτερο, αξιολογότερο - ή οτιδήποτε άλλο συγκριτικό - από τους vanilla. Είναι όμως αυθεντικοί. Αισθάνονται αυτό που είναι. Δεν το κάνουν για να αισθανθούν. Οι BDSMers δεν αποκαλούν κάποια "bitch", επειδή με το "αγαπούλα μου" δεν έχουν πια οργασμό. Ούτε φωνάζουν σε κάποιον "σκλάβε", επειδή το είδαν στο Sex and the City...
Ναι. Αναπνέουν τον αέρα μας. Αλλά ο εγκέφαλός τους δεν οξυγονώνεται με αυτόν.
SM Art Lady
Δεν μπορώ να γνωρίζω πως ήταν παλαιότερα, ξέρω, όμως, καλά τι συμβαίνει σήμερα. Πιθανόν παλαιότερα, οι BDSMers να ήταν μία πολύ στενή κλίκα ανθρώπων με - ας πούμε - "ιδιαιτερότητες". Φοβισμένοι, κλεισμένοι στον εαυτό τους, ενοχικοί. Σίγουρα θα αισθάνονταν πως πολύ λίγοι μπορούσαν να μοιραστούν μαζί τους τα "βίτσια" τους. Και θα ζούσαν μία ζωή στο παρασκήνιο, προσπαθώντας να το "πολεμήσουν". Δεν θα μπορούσαν να ανοιχθούν στην γυναίκα που τους άρεσε και ήθελαν, θεωρώντας όλο αυτό "διαστροφή". Είναι σχεδόν σίγουρο, πως οι πιο θαρραλέοι επισκέπτονταν τους οίκους ανοχής, ζητώντας το λεγόμενο "αυταρχικό". Και είναι λογικό, διότι αν πάρουμε το BDSM ως παιχνίδι - εξουσίας, ρόλου, κτλ - δεν θα πρέπει να τους ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο. Και δεν θα προσθέσω την ευκολία των ανδρών να πηγαίνουν στα μπουρδέλα... Ταινίες δεν υπήρχαν, sex shops δεν υπήρχαν, επαγγελματίες δεν υπήρχαν, internet δεν υπήρχε, τι θα μπορούσε να κάνει ο πτωχός BDSMer; Ουσιαστικά τίποτα ουσιαστικό.
Όσο για τις γυναίκες, δεν νομίζω να είχαν καμμία ελπίδα. Αν οι άνδρες είχαν 1-2 εναλλακτικές, η θέση της γυναίκας δεν της επέτρεπε να κάνει το οτιδήποτε. Και καλά ο άνδρας να γονατίζει και να τις τρώει από τις πουτάνες. Ποιος θα το μάθαινε; Αλλά η γυναίκα να βάζει τα χέρια στη μέση και να διατάζει έναν άνδρα? Με τίποτα!!!
Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, τρομερά. Το BDSM είναι παντού. Και είναι μόδα. Είναι το "κάτι διαφορετικό", το "βρώμικο", το "kinky", το "προχωρημένο". Σήμερα, δεν υπάρχει σχεδόν καμμία ταινία porno, που να μην έχει φετιχιστικά - τουλάχιστον - στοιχεία. Τα sex shops φυτρώνουν σαν να μανιτάρια και έχουν όλα και έναν τομέα με... "bondage". Οι... δυναμικές "κυρίες" που αναζητούν "χαμηλών τόνων άνδρες", είναι παντού στις εφημερίδες.
Το δε internet, βρίθει από εξοπλισμούς, αγγελίες, sites γνωριμιών ενώ η βιομηχανία του BDSM σε λίγα χρόνια ακόμα, θα θεωρείται, άνετα, "βαριά". Άσχετοι, ανίδεοι, βαριεστημένοι με τη ζωή τους άνθρωποι, ψωνίζουν δονητές, dildos, μαστίγια, χειροπέδες και μοστράρουν για BDSMers. Υποτονικοί και ξενέρωτοι άνδρες, νοιώθουν κάτι όταν ανακατεύονται με τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί. Θέλουν να λένε στους φίλους τους ότι πήγαν σε "αφέντρα". Το ότι μας πήδηξε, όμως η αφέντρα, δεν το λέμε πουθενά...
Γυναίκες που παίρνουν ένα μαστίγιο στο χέρι και φορούν μία μπότα, γίνονται ξαφνικά οι κυρίαρχες του σύμπαντος. Τα ξέρουν όλα. Τα κάνουν όλα. Το ότι όταν γυρίζουν στο σπίτι τους και σταυρώνουν τα δάχτυλα να μην έχουν χάσει τον γκόμενο - μα ήταν τόσο προχώ! δεν μπορεί! - και να του έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον, δεν τ' ομολογούν ούτε στον εαυτό τους...
Όλοι είναι όλα. Και όλα είναι όλοι.
Όλοι νομίζουν πως έχουν πιάσει τη καλή από τα μαλλιά. Αλλά η καλή φοράει περούκα. Και αποκριάτικη μάσκα.
Όχι. Οι αληθινοί BDSMers δεν είναι κάτι καλύτερο, αξιολογότερο - ή οτιδήποτε άλλο συγκριτικό - από τους vanilla. Είναι όμως αυθεντικοί. Αισθάνονται αυτό που είναι. Δεν το κάνουν για να αισθανθούν. Οι BDSMers δεν αποκαλούν κάποια "bitch", επειδή με το "αγαπούλα μου" δεν έχουν πια οργασμό. Ούτε φωνάζουν σε κάποιον "σκλάβε", επειδή το είδαν στο Sex and the City...
Ναι. Αναπνέουν τον αέρα μας. Αλλά ο εγκέφαλός τους δεν οξυγονώνεται με αυτόν.
SM Art Lady
