Το κίνημα του punk

 

 Κάνεις δεν φαντάζονταν ότι η δεκαετία του ‘70 θα μείνει τόσο έντονα στη ιστορία και στην θύμηση μας, καθώς και το ότι επηρεάζει γενιές ανθρώπων μέχρι σήμερα.

 

Ξεκίνησε κατά τα τέλη του 1960 στην Αμερική και την Αγγλία από ομάδες νέων, αντιμέτωπων της ανεργίας, της δημοκρατικής βιομηχανίας και μια άσπονδης, κενής ηθικής.

 

 

Η μουσική και ο στίχος, ήταν και θα είναι μέσο επικοινωνίας, έκφρασης και πυροδότησης, από αρχαιοτάτων χρόνων. Έτσι λοιπόν και η punk, εδραιώνεται στη παγκόσμια μουσική και κουλτούρα καθώς θεωρείται από πολλούς μέχρι σήμερα ως κάτι το αξεπέραστο.

 

Η μουσική χωρίς πολλά όργανα, αρκούμενη σε κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο και drums έχει σαν αποτέλεσμα ήχο σκληρό και χαοτικό. Ο στίχος εξίσου έντονος με τον παλμό της νεολαίας, θίγει ζητήματα και προβλήματα όπως η ανεργία, η κοινωνία, η ασφάλεια, η ισότητα , η τάξη, τα συναισθήματα και η απογοήτευση, με απώτερο σκοπό τη «δραπέτευση» μας  από ένα σύστημα που τελικά δεν χτίστηκε δίκαια.

 

Ένα έδαφος δεν μπορεί να παραμείνει παρθένο – πόσο μάλλον μια ιδέα. Έτσι και οι υποστηρικτές του punk άρχισαν να διασπώνται σε είδη. Τα πιο «δυνατά» είδη πανκ είναι το  «Oi!»  και το «Αναρχο-πανκ» .Το Oi! πολλές φορές συγχέεται με το ναζισμό, τη φτώχεια και την ενότητα μεταξύ punks και  skinheads. Εν αντιθέσει το Αναρχο-πανκ στηρίζεται και αφοσιώνεται στην αναρχική ιδεολογία κι αυτό φαίνεται στον πλούσιο και καλά δομημένο στίχο συγκριτικά με τα υπόλοιπα είδη.

 

Το στιλ ή καλύτερα «αντι-στιλ» είναι ευρέως γνωστό. Φτηνές παραμάνες σε ρούχα αλλά και σώμα, t-shirt στολισμένα με συνθήματα ενάντια στο κατεστημένο, σχισμένα jeans και δικτυωτά καλσόν, αρβύλες (αρχικά με σίδερο στο μπροστινό μέρος, αργότερα χωρίς…), ενώ περικάρπια, κολάρα, τσάντες και μπότες «στολίζονται» με καρφιά. Στο make up επικρατεί το έντονο eyeliner και τα μαλλιά αρχικά ήταν μακριά σε μη φυσικά χρώματα, ενώ στη συνέχεια επιμελώς ατημέλητα και σηκωμένα (δηλαδή, οι γνωστές σε όλους μας μοϊκάνες – σύμβολο ενεργητικότητας, ανατροπής, θέλησης, κυριαρχίας και διεκδίκησης.

 Με άλλα λόγια οι παραπάνω στιλιστικές λεπτομέρειες είναι καθαρά συμβολικές. Ουδεμία σχέση είχαν οι punkies με τη μόδα, ούτε μπορούσαν να φανταστούν την «εξέλιξη» που θα είχε σήμερα η συμβολική τους αμφισβήτηση.   Η παραίτηση από την επιτηδευμένη εικόνα, την καλαισθησία και το αντικειμενικά όμορφο περιτύλιγμα. Αυτά ήταν τα «θέλω τους» και μέσω της εικόνας τους προσπαθούσαν να κάνουν τα απολύτως ενταγμένα και ίσως χωρίς προβληματισμούς άτομα να αναλογιστούν, να φανταστούν, να δημιουργήσουν και εν τέλει να απαιτήσουν.

 

 

 

 

 

• Το punk δεν έχει φύλλο
• To punk είναι κυρίως τρόπος ζωής
• Το punk δεν έχει εικόνα έχει ιδέα
• Το punk είναι κώδικας επικοινωνίας
• Το punk δεν είναι εκδίκηση είναι διεκδίκηση
• Δεν εντάσσεσαι φορώντας καρφιά, παραμάνες και σκισμένα τζιν, αλλά συζητώντας.

 

 

 

 

 

 

• Ούτε όταν πολεμάς αυτούς που δεν σου μοιάζουν αλλά αγαπώντας τη διαφορετικότητα
•  Δεν καταστρέφεις και γενικά δεν μιμίσαι αυτά που θέλουν να προβάλουν τα ΜΜΕ
•  Και να θυμάσαι πως «Η ελευθερία σου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου».

 

 

Κι όπως είχε πει ο Jello Biafra…

 “Punk is not dead. Punk will only die when corporations can exploit and mass produce it.”

 

Χριστίνα Σκαρπέλη
lookabout.gr