Προφανως και δεν ειναι η πρωτη φορα που σκεφτομαι τα παρακατω.. Ειναι σχεδον καθημερινη συνηθεια! Για ποιο λογο ομως να βαζεις τον ιδιο σου τον εαυτο σε τετοια θεση? Πως σκατα εξηγεται αυτο και ποια η λογικη του?
Ειναι δεδομενο πως με το τροπο ζωης που χω, πολλες ωρες της μερας ειναι πρακτικα "κενες".. Ειναι ωρες που κοιτας το ταβανι ή το κλειστο τετραγωνακι που λες δωματιο και ψαχνεις κατι να αναρωτηθεις ή να φιλοσοφησεις. Και εδω ειναι το τραγικο της υποθεσης. Δεν έχεις κατι, ψαχνεις! Επομενως καταστρωνεις τα γνωστα σου σεναρια στο μυαλο, τα παιζεις, τα προβαρεις, θυμωνεις, χαιρεσαι, μπορει να καυλωσεις κιολας και να τραβηξεις και καμια μαλακια!
Πολλες φορες ομως πιανεις τον εαυτο σου να ζει μεσα σ'ενα φανταστικο σεναριο που ειναι γεματο στεναχωρια. Γιατι ομως, ακομα και δω που χεις την επιλογη και τη δυναμη να κανεις οτι θες, να σκεφτεσαι και να φανταζεσαι το χειροτερο και να το ζεις? Γιατι πρεπει να σκεφτεσαι πως θα ταν αν πεθαινε ο κολλητος σου, αν πλακωνοσουν στο ξυλο και τις ετρωγες, αν σε απερριπτε η γυναικα που θες οσο τιποτα αυτη τη στιγμη στη ζωη σου, αν πηδαγες τη μανα σου και αν πεθαινες απ'τα πολλα μπαφια και ποτα? Γιατι να σκεφτεσαι πως μεγαλωσες και φυγαν τα χρονια? Πως πλεον δεν εισαι μαθητης, δεν εισαι φοιτητης.. Και τι σκατα εισαι? Γιατι σκεφτεσαι συνεχως το θανατο?
Τελικως γιατι πρεπει να ταλαιπωρεις τον εαυτο σου καθε απογευμα μ'αυτες τις σκεψεις? Ναι, ξερω πως μπορει υποσυνειδητα ν'ανησυχεις με τη πορεια της ζωης σου και να θες να προλαβεις καποια πραματα ή απλα να σαι ένα δεκαχρονο κοριτσακι χωρις αρχιδια. Ομως μια αλλη σκεψη μου θα ταν πως αντλω την ικανοποιηση μου μεσα απ'αυτα τα ονειρα. Κατι κερδιζω σκεπτομενος τα γυρω μου προσωπα να πεθαινουν. Καποια μορφη ευτυχιας θα υπαρχει πισω απ'αυτο.
Απ'την αλλη, ολες αυτες οι σκεψεις αποκτουν σιγα σιγα νοημα και πλεον βασιζεις και τη πραγματικη σου ζωη πανω σ'αυτες. Και αποφασιζεις να τις κανεις πραγματικοτητα. Εκει ειναι που φευγεις στις 4 το βραδυ απ'το σπιτι χωρις να ξερεις που να πας, ριχνεις μπουνιες σε τυπους που μονο να υποθεσεις μπορεις πως ειναι μαλακες, καταστρεφεις οποιες πιθανοτητες εχεις να ριξεις το ξανθο το γκομενακι.
Και τωρα που τελειωσαν οι γραφικες μαλακιες, ας παμε απ'την αρχη. Ποια ειναι η ευτυχια που κρυβεται πισω απο τη στεναχωρια? Γιατι αναζητουμε αυτο το συναισθημα? Μας εχουν μαθει πως ειναι κακο, πως δεν ειναι ωραιο να κλαις, να σφιγγει η καρδια σου, να απελπιζεσαι. Γιατι παρολα αυτα μας συγκινουν τοσο οι στεναχωρες σκεψεις? Γιατι ακους ενα τραγουδι για τον μαλακα 16χρονο που πεθανε τοσο μικρος ή τη ψολα τη γκομενα που χες στα 17 και σε αγγιζουν τοσο ενώ ουτε εσυ πεθανες στα 16 σου, ουτε κανενας φιλος σου, ούτε ειχες ψολα γκομενα.
Φοβος? Μηπως προκειται για συνειδητοποιηση της καθε πουστιας που κρυβεται στη ζωη και ο φοβος εμφανισης της στη δικη σου ζωη, να σ'αναγκαζει να προετοιμαστεις κατα καποιο τροπο? Μηπως ειναι αλληλεγγυη προς το ανθρωπινο ειδος που εχει ζησει ή ζει τετοιες καταστασεις? χαχαχχαχαχαχαχα καλο! γουρουνι εισαι, δεν σε νοιαζει αυτο και το ξερεις..
Αρα εκτος απο φοβος τι αλλο μπορει να ναι? Τελευταια υποθεση μου μαλλον.. Ειναι η αναγκη για ζωη. Η αναγκη να νιωσουμε ζωντανοι, η αναγκη να νιωσουμε κατι, η αναγκη του εγκεφαλου να λειτουργησει ακομα και σε μια τοσο ατονη και αδιαφορη ζωη, σε ωθει να πιαστεις απο παντου. Απ'οτιδηποτε σου προκαλει αισθηματα και σε κραταει ξυπνιο. Σε κραταει στο παιχνιδι της επιβιωσης.
Οταν ομως εχεις ζησει για 20 χρονια μια πολυ καλη ζωη, πως γινεται ξαφνικα να χανεται ολη η χαρα και η ευτυχια και να δινει τη θεση της σε μια 8χρονη αδιαφορια? Οχι στεναχωρια, αδιαφορια! Τη στεναχωρια προσπαθεις να τη χωσεις στο παιχνιδι γιατι βλεπεις πως ευτυχια δεν αποδιδει πλεον.
Τι σκατα ειναι αυτο που σε φοβιζει? Μαλακια, δεν σε φοβιζει, αλλα σ'εχει νικησει. Σ'εχει γαμησει τοσο που ανοιξε και δευτερη κωλοτρυπιδα! Ο θανατος? Η πεπερασμενη φυση της ιδιας της ζωης? Η συνεχομενη κινηση του χρονου προς τα μπρος? Δεν μπορεις να ζησεις οσο θες, να επαναλαβεις οτι θες, παρα μονο να ζησεις οπως θες. Σε στενα ομως ορια.
Πως γινεται ενω η ζωη ειναι τοσο καυλα να εχει τετοιες ιδιοτητες που να τη κανουν να μοιαζει με κατι τοσο ασκοπο και αδιαφορο? Pointless. Πως εξηγειται βιολογικα αυτο το διλλημα? Τι σκοπο εξυπηρετει σ'αυτο το πλανητη ο ανθρωπος που βλεπει με αδιαφορια τη ζωη? Θα μου πεις, αυτος δεν θα γαμησει ποτε και ετσι δεν θα μεινει στους απογονους τους αυτη η μαλακια στον εγκεφαλο.
Ας το αποδεχτουμε λοιπον! Ειμαστε για τον πεο βιολογικα, δεν μας ταιριαζει μια φυσιολογικη ζωη. Επειδη ομως κανενα ζωο δεν βλεπει ποτε τοσο μακρια και δεν το νοιαζει και τοσο το big picture και στη τελικη ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΣΑΣ, τι θα κανει? Μονο ν'αυτοκτονησει μπορει? Δεν σ'αφηνει πολλες φορες η χημεια του ιδιου του σωματος σου. Οποτε τι κανς? Ζεις οπως μπορεις. Και πως ζει το ανθρωπινο ειδος? Αντλοντας ικανοποιηση. Και αφου δεν μπορεις να την αντλησεις απο την ευτυχια? Dont worry bitch, υπαρχει και η στεναχωρια!
shoutout στους EMO ρε μουνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου