Ανάμεσα στα δυο καραδοκεί ο ψυχίατρος. Γιατί αν το πάθος είναι ο δρόμος για τον προσωπικό παράδεισο του καθενός, η εμμονή οδηγεί στην πύλη για την κόλαση του. Άνθρωποι που ακροβατούν πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ του πάθους και εμμονής τολμούν να εκτεθούν και να χαράξουν το σύνορο πέρα από το οποία κυβερνούν οι δαίμονες του εσωτερικού μας κόσμου.
Τι θα ήταν άραγε ο Μπουκόφσι, ο Αντι Γουόρχολ ή ο Οσκαρ Οάιλντ αν μέσω μιας έγκαιρης ψυχοθεραπείας αναγκάζονταν να ζήσουν «κανονικά», απαλλαγμένοι από τους «δαίμονες»;
«Έχω τον έλεγχο, είμαι αφέντρα»
Προσοχή η Λόλα δαγκώνει. Επιδίδεται σε «παιχνίδια» (έτσι τα λέει) κυριαρχίας και υποταγής., τόσο στη ζωή της όσο και στο επάγγελμα της, ισχυρίζεται επίσης, ότι δεν κάνει τίποτε διαφορετικό πάνω στην σκηνή, όπου παρουσιάζει το σαδομαζοχιστικό της σόου, απ΄αυτό που κάνε στο κρεβάτι της. Αντλεί ικανοποίηση προκαλώντας πόνο. Είτε επί σκηνής, είτε κατ΄ιδίαν, για την περίπτυξη είναι απαραίτητες οι στολές και τα «εργαλεία». Μαστίγια φίμωτρα και άλλα που κάθε φορά επιλέγει να χρησιμοποιεί.
Άλλοτε φοράει στρατιωτικά ρούχα, άλλοτε είναι νοσοκόμα, cat woman, και εσχάτως καλόγρια. «Ο πόνος είναι αληθινός, αλλά δεν είναι κάτι κακό. Γιατί το απολαμβάνουμε. Θα φτάσω μέχρι εκεί που αντέχει ο παρτενέρ μου, δεν θα ξεπεράσω τα όρια του». Απολαμβάνω το σαδισμό μου και την υποταγή του – κι εκείνος απολαμβάνει αυτό που κάνω. Ακόμα και ο εξευτελισμός δεν γίνεται με μίσος» Όπου εξευτελισμός είναι, συνήθως, όπως μας λέει η ίδια, το φτύσιμο και τα χαστούκια. Πολλές φορές, η Λόλα στο σόου «ενεργεί» στον παρτενέρ της με κάποια αντικείμενα σαν εκείνος να είναι γυναίκα.
Το κοινό σοκάρεται και τέτοιες στιγμές, μας εξομολογείται. «Δεν είμαστε συνηθισμένοι. Είμαστε πίσω. Όταν βγαίνω εξωτερικό, το απολαμβάνω περισσότερο». Όταν δεν είναι ντυμένη καλόγρια και δεν μαστιγώνει τους παρτενέρ της, εργάζεται ως υπάλληλος γραφείου. Ή, τουλάχιστον έτσι είναι ντυμένη.
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Περιοδικό: ΕΨΙΛΟΝ
Ημερομηνία: 03.10.10
Σελίδα 17
Κείμενο: Αθηνά Γκόρου
Φωτογράφιση: Παύλος Φυσάκης
